RT Journal Article SR Electronic(1) A1 Schmitz, John Robert YR 1998 T1 Reforma Ortográfica, Planejamento e Difusão Linguística: O Caso da Língua Portuguesa JF Language Problems and Language Planning VO 22 IS 3 SP 254 OP 266 DO https://doi.org/10.1075/lplp.22.3.03sch PB John Benjamins SN 0272-2690, AB SUMMARYOrthographic Reform, Planning and Linguistic Diffusion:The Case of PortugueseGarcez'(1995) seminal paper on the 1990 Luso-Brazilian Orthographic Accord presents an opportunity to point to the arbitrariness of spelling reforms in Portugal and in Brazil, particularly with respect to the use of diacritic marks (circumflex, acute and grave accents). Evidence for this statement is based on the vicissitudes of rules for written accents in Brazilian Portuguese. Garcez (1995:159) concludes that the Accord is in fact "a minor spelling reform". It is the contention of this paper that the Luso-Brazilian Accord, although a diplomatic and political achievement as Garcez argues, is in fact a strategy, on one hand, to spread the Portuguese language in Africa, particularly in the former Portuguese colonies of Angola, Mozambique, Guinea-Bissau, Cape Verde and São Tomé e Principe, and, on the other, to construct and solidify a community of lusophone nations in geopolitical terms in world affairs. But as in the case of all instances of language planning and attempts to spread languages, the consequences of the use of Portuguese as an official language, particularly in Angola, Mozambique and Guinea-Bissau, must be considered in light of the use or non-use of one or more African languages as well as Creole in these nations (Phillipson 1992, Phillipson and Skutnabb-Kangas 1995). Specialists dealing with language planning in the PALOP countries (países Africanos de língua Oficial Portuguesa), must take into consideration the specific political, cultural, linguistic and ethnic situation of each nation.RESUMOOrtografia reformo, planado kaj lingva disvastigo: La kazo de la portugalaEn sia fekunda referajo de 1995 pri la Ortografia Interkonsento Luza-Brazila, Garcez prezentas okazon por indiki la arbitrecon de la literumaj reformoj en Portugalio kaj Brazilo, precipe rilate la uzon de diakritoj (cirkumflekso kaj kornaj strekoj). Tiun aserton atestas la sortosangoj de reguloj por skribaj diakritoj en la brazila portugala lingvo. Garcez konkludas, ke la Interkonsento estas efektive "minora literuma reformo". La nuna referajo pretendas, ke la Interkonsento, kvankam atingo diplomata kaj politika, kiel argumentas Garcez, estas fakte strategio por, unuflanke, disvastigi la portugalan en Afriko, precipe en la iamaj portugalaj kolonioj Angolo, Mozambiko, Gvine-Bisao, Verdkabaj Insuloj kaj Santomeo, kaj, aliflanke, konstrui kaj solidigi komunumon de portugallingvaj nacioj en geopolitikaj mondaj aferoj. Sed, kiel okazas en ciuj ekzemploj de lingvoplanado kaj klopodoj disvastigi lingvojn, la konsekvencoj de utiligo de la portugala kiel oficiala lingvo, precipe en Angolo, Mozambiko kaj Gvine-Bisao, devas esti konsiderataj en la kadro de la uzo au neuzo de unu au pluraj afrikaj lingvoj kaj kreolaj lingvoj en tiuj nacioj. Fakuloj, kiuj pritraktas lingvoplanadon en la landoj PALOP (países Africanos de língua Oficial Portuguesa), devas preni en konsideron la specif an politikan, kulturan, lingvan kaj etnan situacion de ciu unuopa nacio., UL https://www.jbe-platform.com/content/journals/10.1075/lplp.22.3.03sch