1887
Volume 5, Issue 3
  • ISSN 0272-2690
  • E-ISSN: 1569-9889
GBP
Buy:£15.00 + Taxes

Abstract

SOMMAIRELa survivance d'une langue dans un contexte européen: l'avenir de l'occitanTout au long du vingtième siècle, la position de l'occitan dans la diglossie qui caractérise le Midi de la France s'est sans cesse dégradée. Malgré la gravité de cette diminution de fonction, aucune politique linguistique globale n'a jamais été formulée. Les tentatives dans ce sens se sont heurtées à deux problèmes majeurs: (1) l'absence à peu près totale d'une conscience linguistique chez les Occitans, et (2) le dilemme du rôle à accorder au dernier groupe vraiment occitanophone, les paysans, dans le mouvement culturel.Les années 70 ont vu s'accroître l'influence d'un mouvement occitaniste axé, non plus sur la ruralité traditionnelle, mais sur la jeunesse urbaine. Les manifestations culturelles qui ont résulté de cette nouvelle tendance ont constitué une réussite éclatante. Cependant, en 1975 encore, l'occitanisme n'avait pas eu d'influence marquante sur l'emploi de la langue au niveau populaire. De plus, l'enseignement de l'occitan standard aviat entrâine une réaction passionnée de la part des Occitanophones traditionnels contre "la centrálisation linguistique."Aujourd'hui, le mouvement occitaniste semble enfin prêt à porter ses fruits au niveau populaire. Une conscience culturelle occitane s'est forgée au cours des 10 dernières années, entraînant un changement discret dans les attitudes de la population envers l'occitan langue parlée, et même un début de redressement de la situation diglossique. Pourtant, une partie du mouvement occitaniste semble en même temps se désintéresser des problèmes linguistiques et surtout s'éloigner des paysans occitanophones. Un grand nombre de militants s'avouent pessimistes au sujet de l'avenir de la langue. L'occitan est toujours vivant, mais la dégradation de son fonctionnement est telle, en somme, que l'on peut prévoir à plus ou moins longue échéance la déstructuration complète de la communauté occitanophone.RESUMOLa pluvivo de lingvo en eŭropa kunteksto: la estonto de la okcitanaDum la tuta dudeka jarcento, la loko de la okcitana lingvo en la diglosio, kiu karak-terizas Sudfrancion, daŭre falis. Malgraŭ la graveco de tiu funkcia falo, ne okazis generala lingvoplanado. Klopodoj pri tia planado alfrontis du ĉefajn barilojn: unue, la preskaŭ plenan mankon de lingva konscio ĉe la okcitanoj; kaj due, la dilemon de la rolo, aljuĝenda al la kamparanaro, tiu lasta grupo vere parolanta la okcitanan, en la kultura movado.En la 1970-aj jaroj leviĝis movado okcitanisma, ne surbaze de la tradiciaj kamparaj valoroj, sed de la urba junularo. La kulturaj atingoj de tiu nova tendenco estis frapaj. Tamen, en 1975 la okcitanismo ankoraŭ ne decide influis la uzon de la lingvo je la popolamasa nivelo. Krome, la instruado de la norma okcitana kondukis al perforta reago flanke de tradiciaj parolantoj de la okcitana kontraŭ la "lingvo centrigo."La okcitana movado nuntempe ŝajnas finfine preta doni frukton je la popola nivelo. Kultura konsciiĝo okcitana estiĝis dum la pasintaj dek jaroj. Tio kondukis al iometa ŝanĝiĝo de la popolamasa sinteno al la okcitana kiel parola lingvo, kaj eĉ al komenci-ĝanta ŝanĝo de la diglosia situacio. Samtempe tamen, kelkaj eroj de la okcitana movado ŝajnas forturniĝi for de la lingvaj problemoj kaj, kio pli gravas, for de la okcitanlingva kamparanaro. La okcitana ankoraŭ vivas, sed ĝia funkcia malkresko iĝis tia ke, resume, eblas antaŭvidi iam en la estonteco la definitivan elstrukturiĝon de la okcitanlingva komunumo.

Loading

Article metrics loading...

/content/journals/10.1075/lplp.5.3.03fie
1981-01-01
2024-03-19
Loading full text...

Full text loading...

http://instance.metastore.ingenta.com/content/journals/10.1075/lplp.5.3.03fie
Loading
  • Article Type: Research Article
This is a required field
Please enter a valid email address
Approval was successful
Invalid data
An Error Occurred
Approval was partially successful, following selected items could not be processed due to error