
Full text loading...
RESUMOLingva konflikto en KatalunioLa kataluna lingvo en Hispanio en la periodo post la epoko de Franco atingis ofi-cialan juran rekonon, kaj preskaǔ ciuj politikaj fortoj en la aǔtonoma regiono Katalunio favoras la kreskantan oficialan kaj čiutagan uzadon de la kataluna—projekto, kiun la katalunoj nomas "lingva normaligo." La demando plej perpleksiga al socilingvistoj estas tio, ĉu la normaliga projekto sukcesos? Plej multaj esploristoj, fronte al tiu demando, koncentriĝas je la "sintenoj" de la homoj al la lingvo aǔ je la sociaj "normoj," kiuj indikas kiun lingvon uzi en kiuj cirkonstancoj. Tiu ĉi artikolo uzas alian aliron. Ĝi esploras "normaligon" el ludteoria perspektivo, en kiu strategia interago estas la ĉefa determinanto de lingvotransiro, pli ol simplaj normoj aǔ sintenoj. El tiu perspektivo, oni trovas, ke la lingva asimiliĝo de enmigrintoj, kiuj ne parolas la katalunan, estas malpli problema ol oni nuntempe opinias, kaj ke la interesokonflikto inter la indiĝenaj katalunoj estas pli severa ol oni nuntempe kredas. Interesokonfliktoj inter Madrido kaj Katalunio estas ankaǔ analizitaj, kiel ankaǔ tiuj inter la Generalitat (la aǔtonoma registaro de Katalunio) kaj la komunumoj de enmigrintoj al Katalunio.RESUMConflicte Llingiiistic a CatalunyaA l'Espanya post franquista, la llengua catalana ha aconseguit un status legal official, i pràcticament totes les forces polítiques de la regió autonòmica catalana afovoreixen el seu us creixent, tant oficialment com en la vida diària—un projecte que els catalans anomenen "normalització lingüística." La questió que més ha preocupat als sociolin-güistes es fins a quin punt el projecte de normalització serà un exit. A fi de contestar aquesta questió, la majoria d'investigadors, es centren bé en les "normes" socials que fan referencia a quina llengua s'ha de fer servir en cada contexte determinat. Aquest article prén un enfoc diferent. Examina la "normalització" desde una perspectiva de teoría de jocs, en la qual la interacció estratègica és la que determina el canvi d'una llengua a l'altre, més que no pas les normes senzilles o les actituds. Desde aquesta perspectiva, es troba que la assimilació llingüística dels immigrants que no parlen català es un problema menys important del que normalment es pensa i que el conflicte d'in-terès entre els catalans autòctons és més fort del que es creu normalment. L'article també analitza els conflictes entre Madrid i Catalunya, i els que existeixen entre la Generalitat (el govern autònom de Catalunya) i les comunitats d'immigrants a Catalunya.