A Systems Approach to Language Planning: The Case of Namibia

SOMMAIREUne approche "par systèmes" de la politique linguistique:le cas de la NamibieL'Afrikaans (l'une des deux langues officielles de la République Sud-Africaine) est employé comme langue officielle et comme lingua fianca en Namibie. Après l'indépendance de la Namibie, l'anglais (qui est parlé par moins de 5% de la population) deviendra la nouvelle langue officielle. L'un des objectifs principaux de cette politique linguistique (ou planning linguistique) est de réunir les diverses races et communautés linguistiques de la Namibie en une seule entité nationale. Le problème le plus évident qui se pose à ce programme est celui de savoir comment faire accéder la population à l'anglophonie le plus rapidement possible, avec les fonds disponibles et sans détruire les langues indigènes. Les approches traditionnelles en planning linguistique se concentrent principalement sur des problèmes d'ordre linguistique, au point d'occulter les variables non-linguistiques essentielles qui pourraient contribuer à étendre et à entretenir une variété. Cet article propose une approche "par systèmes" qui remplacerait la métaphore de la structure par la métaphore du réseau et qui permettrait au planificateur linguistique de percevoir les rapports entre son plan et les autres forces à l'oeuvre dans la société. Par exemple, le rôle des professionnels du langage dans la mise en oeuvre de la politique linguistique namibienne s'en trouverait accentué. Au demeurant, l'unité nationale ne s'obtient pas grâce au seul planning linguistique, mais également par d'autres moyens politiques.RESUMOSistemika aliro al lingvoplanado: la kazo de NamibioLa afrikansa (unu el la oficialaj lingvoj de la Respubliko Sudafriko) estas uzata kiel oficiala lingvo kaj kiel interlingvo en Namibio. Post la namibia sendependigo, la angla (kiun parolas kiel gepatran lingvon malpli ol kvin procentoj de la enlogantoj) farigos la nova oficiala lingvo. Unu el la cefaj celoj de tiu lingva plano estas unuecigi la diversajn rasojn kaj parolkomunumojn de Namibio en unu nacian enton. Evidente la plej granda lingvoplanada problemo estos decidi kiel enkonduki al la enloĝantaro la anglan lingvon per plej granda rapideco, kaj kiel fari ĉion ĉi per limigitaj financaj rimedoj sen detrui la indiĝenajn lingvojn. Tradiciaj aliroj al lingvoplanado koncentrigas je lingvaj problemoj kaj tial ne identigas la decidajn nelingvajn variablojn, kiuj povus helpi disvastigi kaj konservi difinitan idiomon. La aŭtoro proponas sistemikan aliron al la demando, en kiu reta metaforo anstataŭas strukturan metaforon kaj ebligas, ke la lingvo-plananto rimarku la rilatojn inter sia plano kaj aliaj sociaj fortoj. La aŭtoro ekzemple emfazas la rolon de la lingvaj profesioj en realigo de la namibia lingva plano. Cetere, nacian unuecon oni atingos ne nur per lingvoplanado, sed ankaŭ per aliaj rimedoj.