
Full text loading...
ZUSAMMENFASSUNGDas Gleichgewicht zwischen der makro- und der mikrosoziolinguistischen Perspektive in der Sprachplanung am Beispiel SingapursDer Artikel zeigt, dafi zur Erklàïung der nationalen Sprachplanung sowohl die makro- als auch die mikrosoziolinguistische Perspektive erforderlich ist. Sprachplanung auf der Makro-ebene ergibt sich aus der Zielsetzung der Konsolidierung des Staates, im Falle Singapurs ins-besondere den Zielen der ethnisch-sozialen Integration und der Wirtschaftsentwicklung. Sprachplanung auf der Mikroebene âuBert sich in der Anpassung der Interaktionssprache der Menschen einschlieBlich des individuellen Spracherwerbs und der Sprachverwendung in der Folge von Verànderungen, die bei Behörden und anderen Institutionen durch die Sprachplanung auf der Makroebene hervorgerufen werden.In Singapur verfolgt der Staat eine Politik der pragmatischen Sprachenvielfalt und greift zur Erreichung auBersprachlicher Ziele pràventiv in die sprachliche Kommunikation ein. Die Sprachenpolitik in Bildungswesen und Massenkommunikation macht dies deutlich. Diese Makrosprachplanung geht zudem mit einer Unterstutzung externer Normen einher, wodurch die Regierung die Schwierigkeiten der Beurteilung bestimmter Merkmale der sprachlichen Interak-tion vermeidet. Diese Vermeidungstaktik er laubt es der Regierung, die Aufmerksamkeit der Burger auf das langfristige Ziel der Verwendung international gangbarer Normen fur Englisch und Chinesisch (Mandarin) zu lenken. Gleichzeitig werden dialektubergreifende Normen als Mittel zur sozialen Mobilität gefordert, während die Sprachgemeinschaften individueller Var-ianz gegeniiber sehr tolerant sind.Die beiden Sprachplanungsansätze ergänzen einander. Da die Sprachplanung in Singapur auf der Makroebene weiter entwickelt ist, besteht Bedarf an Linguisten und Soziolinguisten sowie auch an Sprachplanern zur Erforschung der Problème der Mikroebene, insbesondere der sprach-lichen Interaktion. Eine ausgewogene Kombination beider Ansätze kann zur Schaffung und Planung der sprachlichen Instrumente Singapurs beitragen. Sie wird langfristig sowohl dem individuellen Fortkommen wie auch den Zielen der Nationalstaatsbildung dienen.RESUMOTeni ekvilihron inter makro- kaj mikro-socilingvistikaj perspektivoj en lingvomastrumado: la kazo de SingapuroLa artikolo montras kiel kaj makro- kaj mikro-socilingvistikaj perspektivoj estas necesaj por klarigi nacian lingvan mastrumadon. Makro-nivela lingvoplanado estas motivata de taskoj de nacia solidarigo fare de la stato, notinde en la kazo de Singapuro taskoj de societna integrigo kaj ekonomia evoluigo. Mikro-nivela lingva mastrumado rilatas al la algustigo fare de la individuo de ties diskursa lingvajo, inkluzive individuan lingvoakiron kaj utiligon responde al instituciaj kaj aliaj sangoj, kiuj fontas el la makronivela planado.Sekvante politikon de pragmata multlingvismo, en Singapuro la stato intervenas anticipe en lingva komunikado por subteni nelingvajn celojn. Tion ilustras la lingva politiko en klerigo kaj amaskomunikado. Krome, tiu makronivela lingva mastrumado okazas ene de apogo al eksteraj normoj, tiel fortenante la registaron for de la komplikajoj de taksado de difinitaj aspektoj de dis-kurso. Tiu distanco ebligas la registaron teni la atenton de la publiko je la longperspektiva celo apliki internacie adekvatajn normojn anglalingvajn kaj cinlingvajn. Dume, oni disvastigas eksterdialektajn normojn kiel gardostarajn ilojn por individua socia moveblo, dum grandega individua variado estas tolerata inter parolantoj.La du aliroj al lingva mastrumo komplementas unu la alian. Pro tio, ke, en Singapuro, oni pli multe progresis ce la makronivelo en lingva mastrumado, oni bezonas pli multajn lingvistojn kaj socilingvistojn, kaj ankau lingvoplanantojn, por esplori pli mikronivelajn demandojn, kun emfazo je diskurso kaj interagado. Ekvilibra apliko de la du aliroj kontribuos al kreado kaj mastrumado de la lingvaj rimedoj de Singapuro, kaj, longperspektive, helpos kaj individuan kreskon kaj la celojn de naciokonstruado.