Mario A. Pei (1901-1978)

Mario A. Pei, emerita profesoro pri latinida filologio en la Universitato Columbia, Novjorko, mortis la 2-an de marto, 1978, je la ago de 77 jaroj. Li instruis ce Columbia de 1937 al 1970; antaü tio, ce la Novjorkurba Kolegio (1923 al 1937).Unue Pei dedicis sin al studo pri la vulgarlatina; lia disertacio ternis pri la lingvajo de la nordfrancaj tekstoj de la 8-a jarcento. Li restis ciam fidela al la teorio de sia profesoro, H.F. Muller, pri la absoluta respegulado, en la merovingaj latinaj tekstoj, de la parola lingvo de tiu epoko. Lia alia cefverko de tiu epoko, strikte pri latinida filologio, estis la libro "La itala lingvo" (1941), skizo pri la historiaj fonologio kaj morfo-logio de la norma lingvo.Kun la eniro de Usono en la Duan Mondmiliton, kaj la rezulta ekinteresigo pri fremdaj lingvoj kaj kulturoj, gis tiam malbone konataj, Pei lancis sin al la popularigo de la generala lingvistiko. Sekvis seso da tiaj libroj pri la generala lingvistiko, la angla kaj la latina kaj latinidaj lingvoj. Mario Pei ankau distingigis kiel romanverkisto. Verkante pri politiko, li montrigis iom konservema. Li verkis pri lingvistika terminaro, pri propraj nomoj kaj fremdaj esprimoj.La movado por internacia lingvo allogis lin. Li ne flue parolis Esperanton, sed li varme subtenis gian uzon kaj li laüdis, en sia libro "Unu lingvo por la mondo", la Esperantistojn pro ilia agado favore al internacia lingvo, kontraste al aliaj grupoj, kiuj nur plendis pri la multeco de lingvoj, sen fari ion por la solvo de la problemo. Li igis redakciano de LMLP kaj de LPLP.La viva, foje emocia, retorika stilo de Pei altiris multajn legantojn al liaj libroj kaj studentojn al liaj kursoj. Aüdigis kritikoj, foje fortaj, pri lia pritrakto de lingvaj detal-oj. Sed la historio de la lingvistiko rememoros Marion Pei kiel majstran enkonduk-iston en la sciencon, kiu faciligis al komencantoj eventualan pliprofundigon.