Language Problems and Language Planning - Volume 10, Issue 1, 1986

OPSOMMINGDie rol van taalbeleid in die Suid-Afrikaanse onderwysHierdie referaat ondersoek die rol van taalbeleid in die Suid-Afrikaanse onderwys. 'n Geskiedkundige oorsig van taalbeplannings-aktiwiteite op onderwysterrein word aangebied, dan word 'n aantal eietydse taalbeleide bespreek. Die "moedertaalbeginsel" word heel breedvoerig behandel, en daar word besin oor ander taalbeleide soos die instelling van swarttaalonderrig in blanke skole, die skepping van 'n gemeenskaplike gebare-leksikon vir die onderrig van Dowes, spelreëlstandaardisering en leksikale ontwikkeling in die swart tale, die taalverwante aanbevelings van die De Lange Kom-missie, en ten slotte, die moontlike rol van "Kleurling-Afrikaans" as voertaal in die onderwys. Die referaat sluit af met 'n toekomsblik op taalbeplanning in Suid-Afrika.RESUMOLa rolo de lingva politiko en sudafrika edukadoSudafriko havas longan, firme establitan tradicion de lingva planado. Kvankam ili tusis aliajn mediojn, plejparte tiuj lingvoplanaj agadoj direktigis al la lernejoj. Tiu ci artikolo ekzamenas la rolon de lingva politiko en sudafrika edukado. La aŭtoro prezentas historian superrigardon de lingvoplanaj agadoj en la eduka medio, kaj poste diskutas diversajn nuntempajn lingvajn politikojn. La principo "denaska lingvo," la kredo, ke infano devus ricevi almenaŭ sian komencan edukon en sia denaska lingvo, estas iom detale traktata, kaj inter la aliaj lingvaj politikoj tusataj estas la enkonduko de nigrulaj lingvoj en blankulajn lernejojn, la kreado de komuna gesta leksikono por utiligo en la klerigado de Surduloj, ortografia normigo kaj leksika evoluigo de la nigrulaj lingvoj, la rekomendoj de la Komisiono De Lange rilataj al lingvoj, kaj, fine, la ebla rolo de "kolora afrikansa" kiel eduka perilo. La artikolo finigas per perspektiva superrigardo de la estonteco de lingva planado en Sudafriko.

SUMMARYNeologisms and Language Planning in QuebecThis article discusses government intervention in language matters, particularly in the area of terminology. How, it questions, does the government of Quebec approach the planning of French terminology in legislative texts and political announcements relative to such aspects of language it wishes to influence as the introduction of neologisms, borrowing, and the use of regionalisms? The author suggests a two-sided approach to language management is at work, one that conceives of terminology from an institutional point of view and advocates situation-specific language intervention solutions. For the Office of the French Language, one concrete means of terminology management has been to develop internal neologistic planning and then, since 1975, to extend these efforts within an international neologistic network, in conjunction with other francophone communities, particularly European ones. These perspectives guide reflections on the role of neologisms in the process of language planning in Quebec.RESUMONeologismoj kaj lingvo-planado en KebekioLa artikolo traktas registaran intervenon en lingvajn demandojn, precipe rilate al terminologio. Kiel, ĝi demandas, la registaro de Kebekio aliras la planadon de franc-lingva terminologio en legfaraj tekstoj kaj politikaj anoncoj, en rilato al tiu aŭ alia aspekto de la lingvo, ce kiu gi deziras interveni, kiel ekzemple neologismoj, pruntado, regionismoj? La aŭtoro sugestas, ke dufaceta aliro al lingvoprizorgo okazas—aliro, kiu konceptas la terminologion de institucia vidpunkto kaj samtempe pledas por in-tervenaj solvoj adaptitaj al specifaj celoj. Ce la Oficejo de la Franca Lingvo, unu konkreta metodo de terminologia prizorgo estas evoluigo de interna neologisma planado kaj, depost 1975, plivastigo de tiuj klopodoj ene de internacia neologisma reto, kun-labore kun aliaj franclingvaj komunumoj, precipe eŭropaj. Tiuj perspektivoj kondukas al komentoj pri la rolo de neologio en la procedo de lingva prizorgo en Kebekio.

SUMMARYThe Study of English—A European Problem: A New Cybernetic Pedagogical ProposalEnglish is progressively becoming the de facto lingua franca of the entire world. Whereas the imposition of Latin by the Romans took centuries, the imposition of English may be accomplished in only one or two generations, for English has at its disposal not only the political and economic strength of the English-speaking countries, but also the even more decisive strength of the mass media. This spread of English poses a danger to non-English cultures, for English is a living language, and a living language is not a neutral and aseptic instrument of communication. As the expression, the bearer of a Weltanschauung, it is intolerent and will tend to replace all other Weltanschauungen with its own.The only rational response to this danger is a radical one, the introduction, as a lingua franca, of a language without the destructive capacity of English, a language that is not anyone's mother tongue and does not have the cultural and political force of a people or a state behind it.What is needed is a language that is both neutral and adaptable. Only a planned language can meet these needs, and, of all the planned languages, only Esperanto has been in use long enough and has sufficient "infrastructure" (i.e., a wide-ranging literature and a considerable number of speakers) to be equal to the task.This article suggests that the main obstacle to worldwide acceptance of Esperanto is not the sociological strength of English but the widespread subconscious and distressing feeling that the use of an invented language, completely lacking in historical traditions, would signify, both individually and collectively, a radical "loss of identity." A way out of this dilemma, the author believes, is offered by modern linguistic cybernetic research, which suggests that the study of Esperanto is the best and most practical preparation for the study of a living language in general, an Indo-European language in particular, and English most particularly. The author proposes that the study of Esperanto be introduced, not as an end in itself, but as a means of learning English more easily and successfully. This solution is further discussed in the context of the European Federation.RESUMOStudi la anglan ekde la elementa lernejo—Eùropa problemo: Nova pedagogia-kibernetika proponoLa angla lingvo iompostiome farigas la efektiva lingua franca de la tuta mondo. Kvankam la romianoj bezonis kelkajn jarcentojn por altrudi la latinan lingvon, la altrudo de la angla eble efektivigos en nur unu aŭ du generacioj, car la angla lingvo disponas ne nur pri la politika kaj ekonomia forto de la anglalingvaj landoj, sed ankaŭ pri la ec pli decida forto de la amasmedioj. Tiu disvastiĝo de la angla prezentas dangeron por neanglaj kulturoj, car la angla estas vivanta lingvo, kaj vivanta lingvo ne estas neŭtrala kaj asepsa instrumento de komunikado. Kiel la esprimilo, la portanto de mondkoncepto, ĝi estas netolerema kaj emos anstataŭigi ciujn aliajn mondkonceptojn per la propra.La sola racia respondo al tiu ci dangero estas radikala: la enkonduko, kiel lingua franca, de lingvo, kiu ne posedas la detrukapablon de la angla, lingvo, kiu estas nenies denaska lingvoi kaj ne havas la kulturan kaj politikan forton de iu popolo aŭ stato malantaù si.Oni bezonas lingvon kaj neŭtralan kaj adapteblan. Nur planlingvo povas respondi al tiuj bezonoj, kaj, el ciuj eblaj planlingvoj, nur Esperanto havas sufice longan historion de utiligo kaj posedas sufican substrukturon (t.e. vasta literaturo kaj konsider-inda nombro da parolantoj) por plenumi la taskon.Tiu ci artikolo sugestas, ke la cefa obstaklo al tutmonda akceptigo de Esperanto ne estas la sociologia forteco de la angla, sed la large disvastigita subkonscia kaj mal-trankviliga sento, ke utiligo de inventita lingvo, al kiu komplete mankas historiaj tradicioj, signifus, kaj ce la kolektivo, radikalan "perdon de identeco." Eliron el tiu dilemo, laû la aŭtoro, proponas moderna lingvistika kibernetika esplorado, kiu sugestas, ke la studado de Esperanto estas la plej bona kaj plej praktika preparo por studi ciun ajn vivantan lingvon, precipe hindeuropan lingvon, kaj tute precipe la anglan. La aŭtoro proponas, ke oni enkonduku la studadon de Esperanto, ne kiel celo en si mem, sed kiel ilo por lerni la anglan pli facile kaj sukcese. Tiun solvon oni diskutas pli détale en la kunteksto de eùropa federaciigo.

SOMMAIREUne analyse économique des politiques linguistiques CanadiensLa motivation pour l'apprentissage d'une langue seconde varie selon les individus; à certains elle donne une satisfaction immédiate, alors que d'autres doivent attendre leur récompense. Si la satisfaction est immédiate, la langue seconde est comparable à un bien de consommation; si elle est reportée, il s'agit alors d'un investissement. Cette analyse économique est utilisée pour analyser la planification du français en tant que langage internationale ou comme langue officielle du Canada. Il semble que l'économie puisse contribuer à une théorie de la planification. Les politiques pour défacer l'offre et la demande des languages sont comparées pour leur impact potentiel. Cet article prétend que la demande apparaît comme une variable de politique plus efficace que l'offre, mais qu'elle est difficile à modifier en dehors des juridictions politiques. Le déclin du français comme langue internationale suggère que l'offre seule n'est pas efficace. Influencer à la fois l'offre et la demande et fournir des fonds publics en grand quantité ne suffisent peut être pas à contrer les forces du marché. Une première conclusion tirée de l'expérience canadienne montre que les politiques linguistiques et les fonds public peuvent modifier les courbes, mais à un coût très élevé. De plus les forces du marché qui poussent à la concentration linguistique apparaissent irréversibles.RESUMOEkonomia analizo de kanadaj lingvaj politikojMotivigo al lernado de dua lingvo varias laû la individuoj; kelkaj trovas lernadon de dua lingvo tuj kontentiga, dum aliaj atendas, ke la rekompenco venos en la estonteco. Se venas tuj a kontentigo, la dua lingvo similas konsuman varon; se la tempohorizonto plilongas, temas pri investo. Tian ekonomian analizon oni uzas por analizi t.n. status-planadon de la franca lingvo, ĉu kiel internacia lingvo ĉu kiel oficiala lingvo de Kanado. Oni espEras, ke ekonomiko povas kontribui al teorio de statusplanado. Oni komparas politikojn, kiuj celas sangi la postulon kaj liveron de lingvoj, laŭ ilia eventuala efiko. La artikolo argumentas, ke postulo sajnas esti pli efikoplena politika varianto ol livero, sed ke oni malfacile influas ĝin ekster politikaj jurisdikcioj. La malfortigo de la franca lingvo kiel internacia lingvo implicas, ke livero sola ne estas efika. Ec se oni influas kaj postulon kaj liveron, kaj disponigas senliman publikan financan subtenon, tio eventuale nesufĉas por kontraŭi merkatajn fortojn. Provizore oni povas konkludi el la kanada sperto, ke lingvaj politikoj kaj publika financado povas kaŭzi lingvajn moviĝojn, sed nur je alta kosto. Krome, merkataj fortoj, kiuj direktiĝas al lingva kon-centrado, sajnas nehaltigeblaj.