Language Problems and Language Planning - Volume 17, Issue 1, 1993

ZUSAMMENFASSUNGDas Gleichgewicht zwischen der makro- und der mikrosoziolinguistischen Perspektive in der Sprachplanung am Beispiel SingapursDer Artikel zeigt, dafi zur Erklàïung der nationalen Sprachplanung sowohl die makro- als auch die mikrosoziolinguistische Perspektive erforderlich ist. Sprachplanung auf der Makro-ebene ergibt sich aus der Zielsetzung der Konsolidierung des Staates, im Falle Singapurs ins-besondere den Zielen der ethnisch-sozialen Integration und der Wirtschaftsentwicklung. Sprachplanung auf der Mikroebene âuBert sich in der Anpassung der Interaktionssprache der Menschen einschlieBlich des individuellen Spracherwerbs und der Sprachverwendung in der Folge von Verànderungen, die bei Behörden und anderen Institutionen durch die Sprachplanung auf der Makroebene hervorgerufen werden.In Singapur verfolgt der Staat eine Politik der pragmatischen Sprachenvielfalt und greift zur Erreichung auBersprachlicher Ziele pràventiv in die sprachliche Kommunikation ein. Die Sprachenpolitik in Bildungswesen und Massenkommunikation macht dies deutlich. Diese Makrosprachplanung geht zudem mit einer Unterstutzung externer Normen einher, wodurch die Regierung die Schwierigkeiten der Beurteilung bestimmter Merkmale der sprachlichen Interak-tion vermeidet. Diese Vermeidungstaktik er laubt es der Regierung, die Aufmerksamkeit der Burger auf das langfristige Ziel der Verwendung international gangbarer Normen fur Englisch und Chinesisch (Mandarin) zu lenken. Gleichzeitig werden dialektubergreifende Normen als Mittel zur sozialen Mobilität gefordert, während die Sprachgemeinschaften individueller Var-ianz gegeniiber sehr tolerant sind.Die beiden Sprachplanungsansätze ergänzen einander. Da die Sprachplanung in Singapur auf der Makroebene weiter entwickelt ist, besteht Bedarf an Linguisten und Soziolinguisten sowie auch an Sprachplanern zur Erforschung der Problème der Mikroebene, insbesondere der sprach-lichen Interaktion. Eine ausgewogene Kombination beider Ansätze kann zur Schaffung und Planung der sprachlichen Instrumente Singapurs beitragen. Sie wird langfristig sowohl dem individuellen Fortkommen wie auch den Zielen der Nationalstaatsbildung dienen.RESUMOTeni ekvilihron inter makro- kaj mikro-socilingvistikaj perspektivoj en lingvomastrumado: la kazo de SingapuroLa artikolo montras kiel kaj makro- kaj mikro-socilingvistikaj perspektivoj estas necesaj por klarigi nacian lingvan mastrumadon. Makro-nivela lingvoplanado estas motivata de taskoj de nacia solidarigo fare de la stato, notinde en la kazo de Singapuro taskoj de societna integrigo kaj ekonomia evoluigo. Mikro-nivela lingva mastrumado rilatas al la algustigo fare de la individuo de ties diskursa lingvajo, inkluzive individuan lingvoakiron kaj utiligon responde al instituciaj kaj aliaj sangoj, kiuj fontas el la makronivela planado.Sekvante politikon de pragmata multlingvismo, en Singapuro la stato intervenas anticipe en lingva komunikado por subteni nelingvajn celojn. Tion ilustras la lingva politiko en klerigo kaj amaskomunikado. Krome, tiu makronivela lingva mastrumado okazas ene de apogo al eksteraj normoj, tiel fortenante la registaron for de la komplikajoj de taksado de difinitaj aspektoj de dis-kurso. Tiu distanco ebligas la registaron teni la atenton de la publiko je la longperspektiva celo apliki internacie adekvatajn normojn anglalingvajn kaj cinlingvajn. Dume, oni disvastigas eksterdialektajn normojn kiel gardostarajn ilojn por individua socia moveblo, dum grandega individua variado estas tolerata inter parolantoj.La du aliroj al lingva mastrumo komplementas unu la alian. Pro tio, ke, en Singapuro, oni pli multe progresis ce la makronivelo en lingva mastrumado, oni bezonas pli multajn lingvistojn kaj socilingvistojn, kaj ankau lingvoplanantojn, por esplori pli mikronivelajn demandojn, kun emfazo je diskurso kaj interagado. Ekvilibra apliko de la du aliroj kontribuos al kreado kaj mastrumado de la lingvaj rimedoj de Singapuro, kaj, longperspektive, helpos kaj individuan kreskon kaj la celojn de naciokonstruado.

SUMMARYIl est interdit d'interdire! Il n'est pas interdit d'imposer! Il est recommandé de promouvoirReflecting on the situation in Quebec, this paper attempts to offer a fair solution to the problem of the language(s) of signage. It takes as self-evident that individuals and groups have the right to show their (linguistic) identity as well as to express themselves in the language(s) of their choice, provided that the rights of the (potential) addressees are also met. One way of reconciling the demands of the "sender" and those of the "receiver" is the use of a common language. An official language has as one of its functions that of being an intended common language. On the one hand, it is proposed that any language can be used on non-official public signs. This ensures that no linguistic identity is hidden, and allows for freedom of expression. On the other hand, a three-rule system is specified which requires that a sign in the official language will be present in every visual field that contains a public message in another language, and that the contents of the non-official message will never be more complete than the corresponding one in the official language. This guarantees, visually and linguistically, that a reading knowledge of the official language is sufficient to understand all there is to understand in the public signs. This guarantees, additionally, the ubiquitous presence of the official language, as well as its global preponderance. It does not guarantee that it is preponderant everywhere. The systems which aim at this latter kind of preponderance (universal preponderance) are doomed to failure, unless they prohibit the use of non-official languages in public signage (an unfair policy, in the view of the author). Too much emphasis on the preponderance question is, at any rate, misguided, and can even lead to counterproductive policies.RESUMOEstas malpermesite malpermesi...Rigardante la situacion en Kebekio, la atitoro celas proponi justan solvon a0 l la problemo de la lingvo(j) de afisado. Oni akceptas kiel memevidente, ke individuoj kaj homgrupoj rajtas montri sian (lingvan) identecon kaj sin esprimi en la lingvo(j) de la propra elekto, kondice ke oni ankaù observas la rajtojn de la (potencialaj) adresatoj. Unu vojo por kongruigi la postulojn de la "sendanto" kun tiuj de la "ricevanto" estas utiligo de komuna lingvo. Oficiala lingvo havas kiel unu el siaj funkcioj la celon roli kiel komuna lingvo. Unuflanke, la atitoro proponas, ke iu ajn lingvo estu uzebla sur neoficialaj publikaj afisoj kaj sildoj. Tio certigas, ke neniu lingva identeco restas kasita, kaj permesas liberecon de esprimigo. Aliflanke, li specifigas triregulan sistemon, kiu postulas, ke afiso en la oficiala lingvo ceestu en ciu vida kampo, kiu enhavas publikan mesagon en alia lingvo, kaj ke la enhavo de la neoficiala mesago neniam estu pli kompleta ol la enhavo de tiu en la oficiala lingvo. Tio garantias, vide kaj lingve, ke lega scipovo de la oficiala lingvo suficas por kompreni cion kompreneblan en la publikaj afisoj kaj sildoj. Krome tio garantias la ciean ceeston de la oficiala lingvo kaj gian generalan superregon. Sed gi ne garantias gian ciean superregon. La sistemoj, kiuj celas ci-lastan specon de superrego (universalan superregon) estas kondamnitaj al malsukceso, krom se ili malpermesas la utiligon de neoficialaj lingvoj en publika afisado (maljusta politiko lau la opinio de la atitoro). Troa emfazo je la demando de superrego estas ciuokaze erara, kaj povas ec konduki al kontraù-produktivaj politikoj.

RESUMENNuestra gente no hablan el Quiché: la etnicidad Quiché, el movimiento étnico ki-che, y el nacionalismo k'iche'Los alfabetos representan, literalmente y figurativamente, la identidad linguistica y étnica de un grupo. El proceso de cambio de identidad étnica del grupo Quiché en Guatemala, América Central, puede ser detallado a través de las representaciones ortográficas que han sido utilizadas o propuestas durante los últimos cincuenta afios. Usando el marco teôrico de Paulston (1987), se ve que la poblaciôn maya de Guatemala esta en un proceso de cambio pasando de ser una colecciôn de étnias a ser una nacionalidad maya unificada. La ortograffa aprobada por el Insti-tuto Indigenista Nacional, la del lider Ki-che, Adrian Chavez, y las llamadas ortografias refor-madas, aprobadas en 1987, representan cada una, una reconfiguraciôn de la identidad étnica del grupo Quiché. Las decisiones que han sido tomadas en cuanto a los alfabetos demuestran estos cambios de perspectiva. En el periodo del indigenismo fue adoptada una politica de promover el "bienestar" del indfgena por medio de la asimilaciôn a la cultura mayoritaria. Estas perspectiva filosôfica ha demostrado una gran influencia en las decisiones que se tomaron en el diseño de los primeros alfabetos modernos para los idiomas mayas. La configuratión social de "etnicidad", según Paulston permite la asimilaciôn y la pérdida del idioma vernáculo dada una situation en la cual hay acceso al idioma dominante. El indigenismo fomenté este acceso y abriô una época de cambio de idiomas. A la vez, en el caso del Quiché, concediô las oportunidades para que esta etnicidad pasiva se convirtiera en un movimiento étnico. El sistema ortográfico propuesto por Adrian Chavez simboliza este cambio de configuration y los primeros pasos en la resistencia a la pérdida cultural y lingiiistica. Finalmente, los cambios ortográficos autorizados en 1987 simbolizan el ca mbio a una filosofia de disinflation del espanol y la unification de los grupos mayas. Estas y otras son las caracterfsticas del nacionalismo étnico.RESUMOKicea lingvo, etneco Quiché, etna movado Ki-che, naciismo K'iche'Alfabetoj reprezentas, litere kaj figure, la ling van kaj etnan identecojn de difinita homgrupo. Oni povas sekvi la sangoprocedon de etna identeco de la kicea popolo en Gvatemalo ekza-menante la proponitajn au akceptitajn ortografiajn konvenciojn ekde la fruaj 1940aj jaroj, tra la proponitaj alfabetoj de Adrian Chávez, gis la plej lastaj alfabetoj aprobitaj per prezidenta dekreto en 1987. Tiuj sangoj koincidas iom proksime kun la diversaj tipoj de etna organizigo notitaj de Paulston (1987). La observeblaj faktoj sugestas, ke la majaaj grupoj générale, kaj la kiceanoj specife, transformigis el etneco, tra etna movado, gis tio, kion Paulston nomas etna nacieco. La pasiva karaktero de etneco montrigas en la pasiva akcepto de la integrismaj alfabetoj proponitaj en 1940. La karisma gvidado de homo kiel Adrian Chávez kaj lia propono de kontraùasimila alfabeto reprezentas la karakterizojn de etna movado. La alfabeta reformo de 1987, kaj ties forta emfazo je unue6cigo kaj komunaj majaaj distingajoj monstras multajn karakterizojn de etna naciismo.

RESUMEl trilinguisme a LuxemburgL'article lr de la Llei del 24 de febrer de 1984 sobre el règim de llengiïes diu que "la llengua nacional dels luxemburguesos es el luxemburguès". En realitat, perô, el luxemburguès, dialecte germànic oficialitzat com a "llengua" malgrat la manca de consciència lingiiîstica diferencial dels seus parlants, compleix purament una funciô simbôlica: com que Luxemburg es una naciô té la seva prôpia llengua. De fet, les funcions socialment importants son realitzades per les llengues alemanya i francesa, que son les prôpies de l'educaciô escolar, dels mitjans de comu-nicaciô, l'administraciô municipal i estatal, etc., mentre que la llengua luxemburguesa ocupa Tàmbit d'us mes popular: la conversa informai en famflia o al carrer i l'educaciô pre-escolar. Amb tot, els anys darrers el luxemburguès ha accedit, encara que en molt petita proporciô, a diversos àmbits formais: els débats parlamentaris, els tribunals, la radio i la televisiô, la premsa escrita... Es pot parlar, doncs, d'una triglôssia luxemburguesa, on la "llengua nacional" es una modalitat B condicionada per dues modalitats A. ^Quin es, aixi, el futur de la llengua luxemburguesa? Si es innegable que ha fet un cert avanç en el cami de la normalitzaciô, no ho es menys que n'es encara molt lluny i que, contraposada a llengues d'un pes molt fort internacionalment (el francès i l'alemany sobretot, perô també 1'angles, omnipresent als mitjans de comunicaci ó) o cada vegada mes presents al Gran Ducat per mor de la immigració (portuguès, italià, serbo-croat...), s'enfronta a un esdevenidor incert i insegur.RESUMOTrilingvismo en LuksemburgoLau la 1-a artikolo de la Lego pro Lingva Regimo (24 februaro 1984) "la nacia lingvo de la luksemburganoj estas la luksemburga". Tamen, la luksemburga lingvo - germana dialekto oficialigita kiel "lingvo" malgraû manko de memdiferenciga konscio inter giaj geparolantoj -plenumas precipe simbolan rolon. Car Luksemburgo estas nacio, gi do posedu sian propran lingvon. Fakte, la cefaj sociaj funkcioj - ekzemple la lerneja edukado, la amaskomunikiloj kaj la stata kaj komunuma administracioj - efektivigas en la franca kaj germana lingvoj, dum la luksemburga restas limigita al popularaj, neformalaj spacoj, t.e. la familio, la strato kaj la vartejo. Cetere, dum ci-lastaj jaroj la luksemburga ekokupis, ec se tre malgrandskale, diversajn formalajn spacojn - kiaj parlamentaj debatoj, tribunaloj, radio, televido, jurnaloj... Oni do povas paroli pri luksemburga trilingveco, la nacia lingvo rolanta kiel modalo B kvankam kondicita de du modaloj A. Kia do montrigas la luksemburga lingva estonto? Malgrau senduba progreso la Grandduklando staras tre malproksime de plena normaligo, fronte al lingvoj kun granda internacia pezo (krom la franca kaj la germana, la angla sencese entrudigas en la amaskomunikilojn); aliflanke, la lingvoj de enmigrantoj (portugaloj, italoj, serboj, kroatoj ktp.) farigas ankaù pli kaj pli influaj.

ZUSAMMENFASSUNGÜberlegungen zur Wiedergeburt des HebräischenViele Autoren sprechen von der Wiedergeburt des Hebräischen in der Neuzeit wie von einem Wunder. Dies ist eine irrefuhrende Auffassung, da die hebräische Sprache nie tot war. Sie hat in der gesamten Diaspora als Sprache der Religionsausubung und in vielen Diasporagemeinden auch als Schriftsprache uberlebt. Das Korpus mittelalterlicher hebräischer Texte kommt im Umfang den Korpora des mittelalterlichen Latein und Arabischen gleich. Die Vorstellung, Hebräisch sei tot gewesen, beruht auf einer bisweilen antisemitischen Neigung, nichtbiblische hebràische Texte zu ignorieren.RESUMOKonsideroj pri la revivigo de la hebreaMultaj aùtoroj priskribas la revivigon de la hebrea lingvo en la moderna periodo kvazaii miraklon. Tio estas miskoncepto, car la hebrea neniam mortis. Gi travivis en la tuta diasporo kiel lingvo de religio kaj en multaj diasporaj komunumoj krome kiel skriba lingvo. La teksto-provizo en la mezepoka hebrea estas simile ampleksa kiel tiuj en la mezepokaj latina au araba. La ideo, ke la hebrea estis mortinta, bazigas sur kelkfoje kontraujuda emo ignori nebibliajn hebreajn tekstojn.