Language Problems and Language Planning - Volume 17, Issue 2, 1993

SOMMAIREL'intégration économique de l'Europe et le sort des langues moins répanduesL'intégration économique de l'Europe déploie déjà ses effets dans des domaines importants de la vie publique et privée, et cette tendance ne peut qu'être renforcée par l'entrée en vigueur du "marché unique". Cet article analyse les conséquences de cette évolution sur ce qu'il est convenu d'appeler les langues moins répandues en Europe. En se basant sur un modèle de commerce international avec coûts de transaction, ainsi que sur un modèle d'allocation du temps, on montre que l'intensification du commerce intra-communautaire et l'accroissement du revenu auront des effets différents selon la langue minoritaire considérée. Appliquées à douze langues minoritaires européennes, ces prévisions indiquent que cinq d'entre elles se retrouveront en meilleure posture, que quatre risquent de pâtir du processus, et qu'il n'est pas possible, en l'état, de risquer des pronostics pour les trois dernières. Ces résultats peuvent servir à orienter, en direction des langues qui en auront le plus besoin, les ressources nécessaires à leur survie et à leur développement dans une Europe plus intégrée.RESUMOEuropa ekonomia integrigo kaj la sorto de malpli uzataj lingvojLa europa ekonomia integrigo jam havas efikon ce gravaj medioj de la publika kaj privata vivo, kaj la multe disanoncita programo de la "interna merkato" povas nur pli-fortigi tiun tendencon. La artikolo ekzamenas la konsekvencojn de ekonomia integrigo je la malpli uzataj lingvoj de Eüropo. La rezultoj de internacikomerca modelo kaj tempo-disdona modelo montras, ke la intensigo de komerco ene de la EK kaj la antaüvidata kresko de enspezoj malsame efikos ce la diversaj minoritataj lingvoj. Aplikante tiujn teoriajn antaǔdirojn al grupo de dek du eǔropaj minoritataj lingvoj, la artikolo montras, ke kvin el ili verŝajne trovos sin en pli favora situacio, kvar verŝajne perdos forton pro ekonomia integrigo, kaj mankas antautaksebla efiko ce la restantaj tri. Tiuj rezultoj povas helpi taksi, kiuj minoritataj lingvoj bezonos apartajn zorgojn kaj atenton per konservaj kaj disvastigaj programoj por teni ilin florantaj en pli integrita Eüropo.

RESUMENLa encrucijada lingüística de una colonia norteamericana:La decisión que convirtió el español en el idioma oficial de Puerto RicoEn abril de 1991 el gobierno de Puerto Rico proclamé el espanol como su único idioma oficial. Este nuevo estatuto sustituyó la ley del 1902 que había hecho del español y el inglés los idiomas del gobierno de este territorio no-incorporado de los Estados Unidos. Aunque la postura oficial del gobierno ha sido justificar la nueva ley como un gesto noble y valiente en defensa de la cultura e idioma islenos frente a la doble amenaza de la americanización y el empobrec-imiento lingüístico, el hecho es que la misma es sumamente controversial y no cuenta actual-mente con el apoyo de la mayoría de los puertorriquenos.Este trabajo presenta el debate emotivo que precedió a la aprobación de la legislación, haciendo énfasis en los argumentos típicamente favorecidos por defensores y detractores de la nueva política. Nuestro análisis sugiere que la verdadera razón por la cual se aprobó la ley era hacer que la estadidad fuese menos viable como opción de status politico para Puerto Rico. La oposición a la ley se concentré en dos planteamientos: que la nueva política fuera percibida por los norteamericanos como un rechazo a los Estados Unidos, o como una expresión del deseo puertorriqueno de separarse de los Estados Unidos; y/o que la nueva ley era indicio de falta de compromiso por parte del gobierno de proveerle acceso al inglés a la población de la isla.Nuestra evaluación del proceso decisional señala que un numero pequeño de intelectuales suscritos a una ideología hispanicista, la mayoria de ellos independentistas, fueron los que lograron que se aprobara la nueva ley. A pesar de la oposición mayoritaria, entendemos que esta nueva política contribuirá positivamente a la resolución eventual del status politico de Puerto Rico.RESUMOUsona kolonio ce lingva vojkrucigo:la decido igi la hispanan la oficiala lingvo de PortorikoEn aprilo 1991, la registaro de Portoriko proklamis la hispanan sia sola oficiala lingvo. La nova statuto anstataüis legon de 1902, kiu deklaris la hispanan kaj la anglan la registaraj lingvoj en tiu al Usono neenkadrigita teritorio. Dum la norma registara linio celas pravigi tiun novan legon kiel noblan kaj kuragan geston defende al la kulturo kaj lingvo de la insulo kontraü la duoblaj minacoj de usonigo kaj lingva malricigo, verdire temas pri tre disputiga lego, kiu momente ne havas la subtenon de la majoritato de la portorikanoj. La artikolo konsideras la emocian debaton, kiu antaüis la akcepton de la lego, fokusante je la argumentoj tipe prezentitaj de defendantoj kaj malaprobantoj de la nova politiko. Tiuj analizoj implicas, ke la vera kialo de akcepto de la lego estis igi statecon malpli praktika kiel ebleco por la politika statuso de Porto-riko. Kontraüado al la lego centrigis je du argumentoj: timo, ke la nova politiko povus esti rigardata de usonanoj kiel malakcepto de Usono, au kiel esprimo de la deziro de Portoriko apartigi de Usono; kaj/au suspekto, ke la lego montras malpliigon de la sindedico de la registaro al liverado de aliro al la angla lingvo por la generala enlogantaro. La pritakso fare de la autoroj koncerne la decidan procedon montras, ke malgranda nombro da intelektuloj, kiuj subtenas potencan hispanfavoran ideologion, kaj kiuj plejparte favoras sendependecon por Portoriko, konsistigis la motoron malantaü la subskribo de la lego. Malgrau majoritata kontraüado, oni vidas ke la nova politiko pozitive kontribuas al la fina solvo de la demando de la politika statuso de Portoriko.

SOMMAIREDroits linguistiques indivuels et collectifsCet article propose un cadre d'analyse pour conceptualiser les différents types de droits linguistiques et pour mieux comprendre la nature des conflits entre ceux-ci. L'auteur se penche sur la distinction entre droits linguistiques individuels et droits linguistiques collectifs, soulignant la validité de ces derniers. Il tente ensuite de démontrer que les revendications linguistiques d'envergure sont tout à fait fondées et ont leur juste place au sein du discours sur les droits. La question des conflits entre droits linguistiques est abordée en guise de conclusion.RESUMOLingvaj rajtoj, individuaj kaj komunumajLa artikolo diskutas teorian kadron por koncepti diversajn tipojn de lingvaj rajtoj kaj por pli bone kompreni la specon de la konfliktoj inter ili. Ĝi studas la diferencon inter individuaj kaj komunumaj lingvaj rajtoj emfazante la moralan pravigon de ci-lastaj. La autoro tezas, ke ekzistas bonaj kauzoj por postuli la protekton de lingvo kaj ke tiuj postuloj meritas sian lokon en la diskuto pri rajtoj. La konkludo traktas la delikatan demandon pri konfliktoj inter lingvaj rajtoj.

RESUMENLas designaciones de los idiomas planificadosEsta nota se refiere a la tipología de lenguas planeadas, el numero de tales proyectos lingüís-ticos, y los morfemas más comunes de estos idiomas creados. Se identifican once clases de morfemas en total. Se incluye también un comentario sobre los datos.RESUMONomigoj de planlingvojLa noto konsideras la tipologion de planlingvoj, la nombron de tiaj lingvoprojektoj, kaj la plej ofte uzatajn morfemojn por titoli tiujn kreitajn lingvojn. Entute la autoro identigas dek unu morfemtipojn. Fine, oni donas kelkajn komentojn pri la materialo.