Language Problems and Language Planning - Volume 21, Issue 1, 1997

RESUMENEducación en lengua materna en Etiopia: De una política a la implementaciónA pesar de los limitados recursos financieros y humanos, Etiopia esta avanzando rápidamente en la implementación de una política de educación en lengua materna para todos sus ciudadanos en un corto periodo de tiempo. Este artículo es el reporte de un observador participe de los tres primeros años de un ambicioso programa de educación en lengua materna, enfocado en el proceso de creación de materiales en lenguaje materno y en la efectividad del programa.Por décadas las minorías étnicas etíopes fueron dominadas por la política de usar solamente el idioma del emperador en la educación elemental. Luego durante los siguientes 17 años de socialismo el uso de la lengua materna fue permitido solamente en la alfabetización de adultos. Sin embargo desde 1991 el gobierno ha gastado una buena cantidad de recursos para facilitar la educación en lengua materna a los grupos étnicos que asi lo deseen.Diseñar un programa y producir sus materiales es uno de los mayores obstáculos para los paises que tienen varios idiomas y que desean ofrecer un programa universal de educación en lengua madré. En asociación con los grupos locales de individuos y las organizaciones no gubernamentales, el gobierno de Etiopia ha juntado cientos de maestros de escuela para producir materiales en idioma materno en cada una de las areas de estudio, del primero al sexto grado, en los ocho primeros idiomas de los cincuenta hablados en el pais. La estandarización del idioma y el desarrollo de una ortografía han ido de la mano en una forma acelerada.RESUMOEdukado en gepatra lingvo en Etiopio: De politiko gis realigoSpite limigitajn financajn kaj homajn rimedojn, Etiopio rapide transiras el formulado de politiko al ties realigado por liveri al sia tuta popolo edukadon en la gepatra lingvo ene de mallonga tempoperiodo. En tiu ĉi artikolo, partoprenanta observante priskribas la unuajn tri jarojn de la aŭdaca etiopia programo por edukado en la gepatra lingvo, kun fokuso je la procedo por evoluigi materialojn en gepatraj lingvoj, kaj je la efikeco de la programo.Dum jardekoj, la etnaj minoritatoj de Etiopio estis regataj de la politikoj de la Imperiestroj koncerne ekskluzivan utiligon de la amhara lingvo en elementa edukado. Dum la postaj dek sep jaroj da socialismo, la gepatran lingvon oni permesis nur por plenaĝula alfabetigo. Tamen, depost 1991, la Transira Registaro de Etiopio permesas al etnaj grupoj la rajton antaŭenigi la proprajn kulturojn kaj evoluigi siajn lingvojn por elementa edukado. Preterirante politikon al efektiva agado, la registaro elspezas signifajn rimedojn por faciligi edukadon en la gepatra lingvo por ĉiuj etnaj grupoj, kiuj tion deziras.Granda barilo por multlingvaj nacioj, kiuj deziras proponi universalan edukadon en gepatraj lingvoj, estas la kreado de taŭgaj studprogramoj kaj materialoj. Kunlabore kun lokaj enlogantoj kaj neregistaraj organizaĵoj, la registaro de Etiopio jam kunvenigis centojn da instruistoj por krei materialojn por ciu studtemo en la unua gis la sesa klaso, por la unuaj ok el la pli ol kvindek etiopiaj lingvoj. Lingva normigo kaj evoluigo de ortografio okazadas samtempe, ĉiam je granda rapideco.

RESUMENPolítica educativa, discursos contradictorios:Respuestas a estudiantes de minoñas en CataluñaEn este trabajo, analizo críticamente dos documentos de política educativa que definen parte de la ideología que subyace la oferta educativa para alumnos pertenecientes a minorías etnolingüísticas o socioeconómicas en Cataluňa. Esta oferta ha sido desarrollada a través del llamado Programa d'Educació Compensatòria. En mi análisis, identifico los supuestos en que se basan dichos documentos de política educativa, y las concepciones de la diversidad cultural y lingüística implícitas en ellos. Mis principales hallazgos son los siguientes: en primer lugar, la política está formulada de una manera bastante vaga en estos documentos; en segundo lugar, la política incorpora discursos contradictorios (por un lado, pluralismo cultural y, por el otro, asimilacionismo); y, en tercer lugar, hay un obvio descuido de las lenguas maternas de los alumnos. Mi conclusión es que se necesita más investigación interdisciplinaria sobre este tema, teniendo en cuenta factores sociopolíticos y culturales, así como una colaboración más estrecha entre investigadores y políticos, con el objetivo de mejorar los niveles educativos para todos los alumnos.RESUMOEduka politiko, miksitaj idearoj: Reagoj al minoritatanaj lernantoj en KatalunioMi kritike analizas du dokumentojn pri eduka politiko, kiuj prezentas parton de la rezonado, sur kiu bazigas la edukaj ofertoj al lernantoj apartenantaj al etno-lingvaj au soci-ekonomiaj minoritatoj en Katalunio. Tiu oferto estis evoluigita pere de la t.n. Programa d'Educació Compensatôria. Mia analizo identigas la premisojn sur kiuj bazigas tiuj politikaj tezoj kaj la konceptojn de lingva kaj kultura diverseco, kiujn ili implicas. Miaj ĉefaj konkludoj estas: Unue, la dokumentoj vortumas la politikon sufiĉe malprecize. Due, la politiko enhavas kontraŭdirajn idearojn (unuflanke kulturan plurismon kaj aliflanke asimilismon). Kaj trie, troveblas evidenta ignoro de la denaska lingvo de la lernantoj. Mi konkludas, ke necesas plua esplorado de la temo kun konsidero al socipolitikaj kaj kulturaj faktoroj, samkiel necesas pli rekta kunlaboro inter sciencistoj kaj politikistoj por plibonigi la nivelon de edukado por êiuj.

ZUSAMMENFASSUNGWas ist das Indische an der indischen Mehrsprachigkeit?Dies ist ein Beitrag zu den Debatte über die Einmaligkeit der indischen Mehrsprachigkeit. In den letzten fünfzig Jahren hat man sich im Westen über das, was eine monistische Betrachtungs-weise Indiens Sprachenwirrwarr nennt, lustig gemacht. Hierauf hat es Reaktionen indischer Wissenschaftier gegeben, die das Gerücht, Indien sei sprachlich einmalig, übernehmen und diese Einmaligkeit als etwas Wertvolles hegen und pflegen. Dies wird besonders deutlich, wo die These aufgestellt wird, die indische Mehrsprachigkeit sei im Grunde konkurrenz- und konfliktfrei.Indische Wissenschaftier haben das Konfliktpotential der soziolinguistischen Vielfalt beschrieben, die Szene dabei jedoch als im ganzen harmonisch und friedlich dargestellt. Neuere Arbeiten zeigen demgegenüber, daß es beispielsweise durchaus eine Tendenz zur Aufgabe schwacherer Sprachen gibt. Die Vorstellungen in den Arbeiten mancher Autoren geben den Wunsch nach analytischer Homogenitat und ein Denken in gesamtstaatlichen Kategorien wieder. Ein echter Fortschritt läßt sich nur durch eine entschieden realistischen Analyseansatz erreichen, der genialen Verallgemeinerungen, Klischees und Stereotypen Einhalt gebietet und statt dessen von den Grundtatsachen ausgeht.RESUMOKio estas hinda pri la hinda plurlingveco?Či tio estas kontribuo al la debato pri la unikeco de la hinda plurlingveco. Dum la pasinta duonjarcento la okcidenta moko pri tio kion monistoj perceptas kiel lingvan fatrason de Hindio, instigis reagojn de hindaj sciencistoj kiuj emas akcepti la onidiron pri tio, ke Hindio estas lingve unika, sed flegas tiun unikecon kiel valorajon. Tio farigas aparte evidenta en iuj tezoj, ke la hinda plurlingveco estas esence senkonkura kaj senkonflikta.Montrigas, ke hindaj sciencistoj verkis pri la konflikteco de la socia-lingva diverseco preferante bildigi la scenon harmonia kaj paca. Lastatempaj studoj tamen montras, ke ekzemple ekzistas tendenco cesi uzi kelkajn malfortajn lingvojn. La misperceptoj en la verkoj de kelkaj aŭtoroj reflektas deziron pri analiza unuececo en tutstataj kategorioj. Veran progreson eblas atingi nur per decide realisma analiza sinteno, kiu baras glorajn generaligojn, klisojn kaj stereotipajojn, kaj kiu kontraŭe respektas la bazajn faktojn.

ZUSAMMENFASSUNGSprachverbreitungspolitikSprachverbreitungspolitik (SVP) wird von zahlreichen Ländern praktiziert. Sie zielt ab auf die Verbreitung der eigenen Sprache auf Sprecher oder Domänen. Sie kann intern oder extern, als solche erklärt oder nicht erklärt, offen oder verdeckt und in unterschiedlicher Weise auf nationale Sprachenpolitik bezogen sein. Die Interessen der Empfanger divergieren meist von denen der Betreiber. Diese mochten ihren Muttersprachvorteil in der internationalen Kommunikation vergrößern, ihre Ideologie verbreiten, ökonomische Bande festigen oder vom Sprachunterricht wirtschaftlich profitieren. SVP basiert auf einer Macht- oder Marktauffassung von den Sprachen, wenn auch in aller Regel andere Motive bekundet werden.RESUMOLingvodisvastiga politikoLingvodisvastigan politikon (LDP) uzas multaj landoj. Ĝia celo estas disvastigi la propran lingvon al aliaj homoj aŭ komunikaj terenoj. Gi povas esti interna au ekstera, nomata tiel aŭ ne tiel, malkasa au kasa kaj rilatigita al la nacia lingvopolitiko en diversaj manieroj. La interesoj de la alcelatoj kutime malkoincidas kun tiuj de la agantoj. Ĉi-lastaj strebas plifortigi sian ge-patralingvan avantagon en internacia komunikado, disvastigi ideologion, firmigi ekonomiajn ligojn, aŭ ekonomie profiti el lingvoinstruado. LDP baziĝas sur potenca kaj merkata koncepto pri lingvoj, ec se oni plej kutime deklaras aliajn motivojn.

SUMMARYMulticulturalism the Australian Way:Between Rigorous Documentation and Passionate DefenseAustralia is an extraordinary country, not only because of the wealth of its linguistic raw material, but also for the scientific rigor with which it tries to document it and the political passion with which it tries to preserve it. The books here reviewed are but two recent examples of this exceptional activity. They are considered together because they complement each other: one documents the state of the art for the numerous immigrant languages, the other the official language policies that have accompanied their arrival since World War II.RESUMOPlurlingvismo aŭstralie:Inter rigora dokumentado kaj pasia defendoAŭstralio estas nekutima lando, ne nur pro sia abundo da lingva krudmaterialo, sed ankaŭ pro la rigoreco per kiu gi provas dokumenti gin kaj pro la politika pasieco per kiu gi provas konservi gin. La recenzataj libroj estas nur du lastatempaj specimenoj el tiu escepta agado. Ili estas traktataj kune, car ili komplementas unu la alian: unu dokumentas la aktualan nivelon de scio pri la multnombraj lingvoj de enmigrintoj kaj la alia la oficialajn lingvopolitikojn, kiuj de la dua mondmilito akompanis ilian alvenadon.

ZUSAMMENFASSUNGEsperanto und die Sprachwissenschaft: Ideen und ÜberlegungenDer Autor untersucht Ideen aus den Diskussionen des Nitobe-Symposiums zur Sprachenpolitik, das 1996 in Verbindung mit dem 81. Esperanto-Weltkongreß stattfand. Initiativen beim Völker-bund, den Vereinten Nationen und der Unesco haben wenig mehr erbracht als die Anerkennung der Tatsache, daB es Esperanto gibt. Die Möglichkeit, Esperanto für diese Organisationen selbst in Erwägung zu ziehen, wird vor allem wohl durch einflußreiche nationalistische und internationalistische Vorstellungen verhindert, was in instrumentalistischen Argumentationen oft übersehen wird. Im Bereich der Bildung scheint die mangelnde Bereitschaft, Esperanto einzu-beziehen, eher eine grundlegendere Zersplitterung der Konzeptionsbildung beim Thema Sprache widerzuspiegeln. In beiden Fallen bietet ein zur Zeit entstehendes ökologisches Paradigma in Sprachenpolitik und Sprachplanung Lösungsmöglichkeiten.RESUMOEsperanto kaj lingvopolitiko: Esplorado de kelkaj ideojLa aŭtoro priesploras kelkajn ideojn el la diskutoj ce la Nitobe-Simpozio pri lingvopolitiko, organizita lige kun la 8l-a Universala Kongreso de Esperanto en 1996. Esperanto-premkampanjoj ĉe Ligo de Nacioj, Unuigintaj Nacioj kaj Unesko alportis pli-malpli nur la agnoskon, ke la lingvo ekzistas. En la organizajoj mem, la konsideradon de Esperanto eble malhelpas fortaj naciismaj aŭ internaciismaj diskursoj, kies ekziston ignoras instrumentismaj argumentoj. Sur la kampo de edukado, la neglekto de Esperanto sajne spegulas pli generalan malkoheron en la prilingva konceptado. Ambaŭ mankojn povos eventuale kuraci evoluanta ekologia paradigmo en la lingvoplanado.