Language Problems and Language Planning - Volume 27, Issue 1, 2003

Many language planners and language scholars in the Philippines suffer from imperial amnesia —the inability or refusal to confront the complexity of history from which emerged various discourses onlanguage and education in the country. Work on language planning is ideologically and politically positionedthrough various discursive strategies of forgetting. Forget the War. Forget the Pain. Forget the Fight.An examination of these strategies will enable us to understand why language planning practitioners in thePhilippines argue the way they do concerning critical language issues in the country. However, it takes morethan changing (historical) consciousness to change the world. In the case of the Philippines, such discursivestrategies of forgetting are deployed across complex structures of relations shaped by decades of colonization,Filipino elite collaboration, and current neocolonial and global conditions. This paper argues for a criticalhistoriography of our ideas and work on language because, after all, whether we like it or not, we are bothproducts and makers of our own histories. In language planning, we need toremember.

Rok 2001 został proklamowany przez Radę Europy, a następnie przez UnięEuropejskþ Rokiem Języków, głównie celem uhonorowania europejskichjęzyków mniejszościowych. Na tę okazję Komisja Unii Europejskiejprzedstawiła raport Les Européens et les langues. Raport został opracowany wsposób rutynowy, podobnie jak cała seria podobnego typu raportów i opracowańdot. opinii Europejczyków na najróżniejsze tematy. Dowiadujemy się z niego,że Europejczycy posługujþ się jako pierwszym językiem obcym angielskim(41%), następnie francuskim (19%) oraz niemieckim (10%). Niestety, omawiany raport zawieramnóstwo błę dów rzeczowych i metodologicznych oraz absurdalnych konkluzji.Najważniejsze dotyczþcþ definicji języka ojczystego i takich niedorzeczności jakkonstatacja, że języki ojczyste sþ najczęś ciej językami narodowymi.Raport nie wymienia wśród języków ojczystych katalońskiego, którymposługuje się w Europie więcej lokutorów niż irlandzkim, luksemburskimi duńskim, wziętymi razem. Dowiadujemy się, że 11,6% Europejczykówposługuje się swym pierwszym obcym wyuczonym językiem, a 3,2% drugim obcymwyuczonym językiem do kontaktów z własnymi rodzinami. Skþd coś podobnegopojawia się w owym raporcie, jeśli wiemy, że zaledwie 2% Europejczykówzmieniło swoje miejsce zamieszkania przenoszþc się ze swego państwa? Tymi“obcymi” językami sþ arabski i turecki, dla których w raporcie nie znajdujemydefinicji. Nie wiemy, czy sþ one traktowane jako języki europejskie, czy jako językiEuropejczyków. W ankietach pojawiajþ się sugerujþce odpowiedź pytania, jak naprzykład, czy angielski winien być powszechnym środkiem komunikacji w Europie?Szczytem głupoty i rasizmu jest pytanie: czy uważa Pan/Pani, że musimy wziþćw obronę nasze języki przed językami nowych krajów członkowskich.Można postawić pytanie co do sensowności opracowania i publikacji tego raportu, a coza tym idzie co do sensowności wydawania pokaźnych sum na tego typu opracowania, skororaport nie wnosi nic ponad to, co już wiemy o sytuacji jêzykowej Europy, nie mówiþc obraku jego objektywności i o absurdalnych konkluzjach.

Singlish, Singapore’s brand of colloquial English, is accepted by some as an essential marker ofSingaporean identity but deplored by others as a variety of English that puts Singapore and Singaporeans at adisadvantage because of its lack of international intelligibility. For this reason, it has been argued thatSingaporeans cannot afford to maintain Singlish as a viable linguistic resource. A campaign known as the“Speak Good English Movement” was established in 2000 to counter the ill effects of Singlishthrough the promotion of Standard English. This paper addresses the Singlish-Standard (Singaporean) Englishdebate in terms of discourse resources and the politics of language planning in Singapore. It may be true thatSinglish is not the most internationally intelligible of Englishes, but what is more interesting is the considerabledisparity between the official concern over international intelligibility and the reality of life in Singapore,especially for the Singlish speaker. Such a disparity suggests differing notions of what constitutes an importantlinguistic resource for the nation as a whole and for specific speech communities. On another level, it providesinsights into the politics of language management in Singapore. The Singlish-Standard English debate alsoprovides clear evidence of struggles over the determination of the choice of a preferred variety of English andthe control over linguistic resources. Through an examination of media reports, official statements, and lettersto local newspapers, the author considers the implications of this debate for Singaporeans (especially Singlishspeakers) and their participation within the society. In the process, the author also examines the powerrelations that are intertwined in this debate for determining the ideal Singaporean society.

Nueva área política, económica y profesional, el Mercado común del Surtambién constituye una nueva área lingüística y cultural, un lugar de muchasreferencias. La idea que el sentido de pertenencia al Mercado común se puede encontrar en formaembrionaria en cada cultura nacional, es pura ficción. Además, el resurgimiento de las identidadesíntimas dentro de cada estado — miembro demuestra que la identidad mercosuriana nopuede ser universal, lo que significaría negar las diferencias, ni específica, lo que ayudaríaa exacerbarlas. Es obvio que el problema no es simple. El resultado de esta búsqueda de una identidadcomún dependerá de la capacidad para conservar la diversidad cultural sin perder el sentido de loque debe ser la ciudadanía mercosuriana: un objetivo común.

The issue of whether a particular humanistic ideology is immanent in Esperanto has been a topic ofcontroversy since the early days of the movement. The question is explored here on the basis of evidence drawnfrom discussions in Esperanto between Japanese and Koreans about reconciliation between their respectivecountries. It is concluded that, while the convictions of the language’s initiator are not universallyshared among Esperanto speakers, one may legitimately speak of a common metacommunicative ideologywhich valorises dialogue among ordinary people from different linguistic and culturalbackgrounds.