Language Problems and Language Planning - Volume 4, Issue 3, 1980

SUMMARYNationalismus und eine neue kymrische StandardspracheIn Wales gibt es zwei Gruppen, die eine Veränderung des Zustands von Land und Sprache suchen —die Nationalisten, die die politische Abhängigkeit von England zu Ende bringen wollen, und die Unionisten, die nur einen kulturell autonomen Staat wollen. Beide Gruppen halten die Erhaltung der kymrischen Sprache in der kymrischen Nation oder Kultur für das Wichtigste, und eine Situation hat sich ergeben, in der Sprache und Nation so eng verbunden sind, daß sie nicht mehr trennbar sind. Daraus hat sich eine große Spannung in der Politik und im Schulwesen des Landes ergeben.Inmitten dieser Spannung zwischen Kymrisch und Englisch erhebt sich außerdem die Frage über die Art von Kymrisch, die die neue Nation oder der kulturell autonome Staat haben wird. Die traditionelle Standardsprache wurde am Ende des Mittelalters entwickelt, und sie ist die Sprache der Tradition und der Literatur geblieben. Vor kurzem ist jedoch eine neue Standardsprache entwickelt worden. Die Spannung zwischen der alten und der neuen Standardsprache offenbart einen merkwürdigen Zusammenhang mit der Spannung zwischen den Nationalisten und den Unionisten. In dieser Weise ergibt sich ein tiefliegendes Problem für die Sprachwissenschaftier, die die sprachlichen Wege planen müssen, denen Wales folgen soll.RESUMOLa naciismo kaj la estigo de nova norma kimra lingvoEkzemplo de komplika kultura konflikto trovigas en Kimrujo, kie keltaj kukturo kaj lingvo alfrontas superregan germanlingvan nacion. La kimra alfrontas la anglan, la plej disvastigitan lingvon de la nuntempo. Oni distingu inter tri grupoj: la anglokimroj, kiuj taksas sin britoj, samkiel la angloj aǔ skotoj; naciismaj kimroj, kiuj alstrebas la sendependigon disde Britujo; kaj la "uniistoj," kiuj subtenas kulturan aǔtonomecon ene de Kimrujo, sed politikan kaj ekonomian unuecon kun la cetero de la insulo.La du laste nomitaj grupoj interesas nin. Ili malsimile interpretas la kimran historion, aparte pri du epokoj: la 13-a jarcento, kiam kimra princaro luktis reteni la kimran liberecon for de la angloj (la normandoj); la epoko de la dinastio Tudor, kiam kimra familio regis Anglujon.La fundamento de la kimra naciismo estas la lingvo; same, ce la uniistoj. Ambaǔ volas reteni kaj florigi la lingvon. Sed ne temas nur pri la nuntempa lingvo. Kimrujo naskis grandiozan literaturan tradicion, kiu ankoraü grandskale floras inter la laboristaro — karbministoj ka j bienistoj — same kiel ce la supera klaso kaj ricevintoj de formala edukado. Se la lingvo perdigus, malaperus dek du jarcentoj da tradicio; la popolo ne povus plu rememori sian pasintecon, cu la princan pasinton, cu tiun de la dinastio Tudor. Tia katastrofo efikus kaj ce la naciistoj kaj ce la uniistoj. Gia perspektivo unuecigas ilin, sed samtempe apartigas ilin.Oni atentu, ke la estroj de la naciisma movado tute ne plene estas intelektuloj, uni-versitataj profesoroj. En Kimrujo, la simpla popolo retenis la lingvon kaj glorigis la memoron de la historiaj luktintoj, inter ili, Owain Glyn Dwr, viro de ne-nobela nasko, kiu studis la princaran historion kaj provis restarigi gin.En mezepoko disvolvigis norma kimra lingvo, Cymraeg Safonol, cefe por la literaturo. Tiu norma lingvo estas parolata nur de la formale edukitaj en formalaj situacioj, ekz. lernejoj, radio, poeziaj konkuroj. Aliflanke, la regionaj dialektoj evoluigis en formojn, kiuj ege diferencigas disde la literatura normo, ekzemple pri la verboformoj. La fortiginta naciisma movado gajnis ankaǔ lingvopolitikan forton dum la pasintaj dudek jaroj; kaj nova kimra normo, Cymraeg Byw "viva kimra," subite kaj neatendite ekaperis.La du normoj tre malsimilas. La nova normo, proksima al nuntempaj parolaj formoj, rapidege gajnis uzantojn. Gravaj instrulibroj kaj diskoserioj transiris al Cymraeg Byw. La esploristoj pridebatis la elekton de normo, sed sendube la nova normo gajnas terenon. La uzantoj de la "viva kimra" moke nomas la tradician normon "morta kimra." La cefa problemo de la alpreno de "viva kimra" estas, ke gi ege distancas disde la mezkimra literatura lingvo. Uzanto de Cymraeg Byw devas lerni la mezkimran, kiel fremdan lingvon. Do, oni komprenas, ke la uniistoj subtenas la tradician normon, ponton al la tradicia literaturo; dum la naciistoj nun subtenas la novan normon, kiu bazigas super la lingvouzo de la nuntempaj popolanoj.

SUMMARYThe Status of Languages in Different States, Especially in EuropeA typology of linguistic characteristics of each territory can be established. Such territories do not generally coincide with political states, which are generally heterogeneous. To grasp the linguistic character of states, these must be divided into distinct linguistic territories.In considering a linguistic terrain, a sociolinguistic approach identifies the actual language in use, whereas a jurolinguistic approach notes the language imposed or recognized by law. Both approaches are legitimate, but must be distinguished. The term "status" in the title indicates a juridical approach. But a sociolinguistic or ethno-political perspective cannot be omitted. The two approaches are epistemologically linked and serve to define each other. By comparing and confronting the legal status of languages with sociolinguistic reality in each territory, a measure of adequacy or inadequacy of linguistic statuses may be developed.Linguistic statuses are examined under three headings: qualification (how linguistic status is implemented —constitutionally, in civil law, or administratively); quality (status of a given language, e.g., national, auxiliary, state language, regional language, territorial language not used in administration); and linguistic characterization of a territory or a political state.Examining a homogeneous element of state territory, a typology of linguistic super-imposition or of linguistic juxtaposition can be identified, in addition to possible simple unilingualism. Looking at an entire state, unilingualism is possible, as are personal bilingualism or multilingualism and territorial bilingualism or multilingualism.Switzerland, Belgium and Finland are typical cases.The present study is limited to the level of general jurolinguistic typology. It does not undertake in-depth studies of individual situations, but it does provide an introduction to the general field of the law of language.RESUMOLa Statuso de la Lingvo) en Diversaj Statoj, aparte en EuropoEblas starigi klasigon de la lingvaj karakterizoj de ciu opa teritorio. Tia teritorio ne generale respondas al politika stato, kiu estas kutime lingve diversa. Por rekoni la lingvan karakteron de stato, necesas dividi gin en opajn lingvajn teritoriojn.Prijugante lingvan teritorion, socilingvisto identigas la faktan lingvouzon; male, ling-vojuristo notas la lingvon almetitan aǔ rekonitan de la legaro. Ambaǔ aliroj estas pravigeblaj, sed necesas distingi inter ili. La termino statuso en la titolo montras al lingvojura aliro. Sed ne eblas ellasi socilingvistikan aǔ etnopolitikan perspektivon. Per interkomparo de la lega statuso de lingvoj kun la socilingvistika realo en ciu opa teritorio, eblas disvolvi mezurilon de la taǔgeco aǔ netaǔgeco de lingvaj statusoj.Oni prikonsideras lingvajn statusojn laǔ tri rubrikoj; la kvalifiko (kiel oni realigas lingvan statuson —cu konstitucie, cu per la civila juro, cu administracie) ; la kvalito (la statuso de iu lingvo, ekz. nacia, helpa, štata, regiona, teritoria lingvo ne uzata en la administrado); kaj la lingva karakterizo de teritorio aǔ stato.Eblas identigi la lingvan karakterizon de unueca ero de štata teritorio; ekzistas lingvo-supermeto kaj la almeto de lingvoj flank-al-flanke, krom la simpla unulingveco. En tuta štato, eblas unulingveco, personaj dulingveco au plurlingveco, kaj teritoriaj dulingveco au plurlingveco. Svislando, Belgujo kaj Finnlando estas tipaj kazoj.La nuna studo estas limigita al la nivelo de generala lingvojura tipologio. Gi ne studas profunde opajn situaciojn, sed gi ja provizas enkondukon al la generala fako de la lingva juro.

SUMMARYThe author analyses two documents on the UN language services, produced by the Joint Inspection Unit, a group of specialists whose task consists in studying the working of the UN system with a view to introducing improvements of an administrative and organizational character. Never before had a study been published with such a wealth of information on the linguistic functioning of the UN network of agencies.Although, according to its title, the first report should deal mainly with the use of additional languages, it actually covers many aspects of language services in general, emphasizing two main points, viz., that it is extremely costly to use several languages (US$105 297 000 in 1976), and that it is difficult to provide satisfactory services because of the lack of competent personnel. This dearth of good translators and interpreters is especially serious for the two languages newly adopted as working languages, Arabic and Chinese.The second report, which deals with translation, is to be commended as much as the first one for its conciseness, its clarity and the value of the information it provides. However, it demonstrates a lack of realism in the part devoted to recommendations, where the role of irrational factors has been underestimated. For instance, the recommendation that translators be authorized to send a text back to its author when it is poorly drafted would require a psychological restructuring which is unrealistic to expect. Most recommendations in both reports can be summed up by the word "restriction": refraining from adding new languages, producing fewer documents, limiting the revision of translated papers, etc.In conclusion, the author warns the potential reader that neither report views the problem of linguistic communication in international organizations from a wide perspective, on a long-term basis and with due regard to the principles involved. The reports do not face up to the political and sociopsychological factors which explain why communication in the UN system is based on such expensive, cumbersome and inefficient methods. On what criteria are languages selected? Would it be possible to avoid discriminating against many language groups? Would a more efficient system be workable? Such questions are not discussed in the Joint Inspection Unit reports. Similarly, the JIU does not envisage undertaking a cost/efficiency analysis based on a comparison with alternative systems that are applied elsewhere and can be readily studied. In the present circumstances, studying alternatives appears to be taboo.RESUMOLa aùtoro analizas du dokumentojn pri la lingvoproblemo ellaboritajn de la "Komuna Inspekta Opo," grupo da personoj komisiita studi la funkciadon de UN kaj de la institucioj ligitaj al gi, cele al administra kaj organiza plibonigo. Neniam antaùe aperis referajo tiel rica je informoj rilate al la lingva funkciado en tiu reto da organizoj.Kvankam, laù la titolo, la unua raporto devus pritrakti nur la aldonon de novaj lingvoj al la jam uzataj, gi fakte abunde pritraktas la lingvajn servojn generale. Gi cefe emfazas du punktojn, nome, ke paralele uzi plurajn lingvojn estas tre kosta sistemo (105 297 000 usonaj dolaroj en 1976), kaj ke estas malfacile funkciigi la necesajn servojn kontentige, car veraj kompetentuloj mankas. Tiu generala manko estas aparte grava koncerne la du laste alprenitajn lingvojn, la araban kaj la cinan.La dua raporto, dedicita al tradukado, estas jugata same laudinda kiel la unua, car same konciza, klara kaj informe multvalora. Sed oni povas riproci al gi ian mankon de realismo en la rekomendoj, en kiuj la rolo de l'neraciaj faktoroj estas subtaksita. Ekz-e la rekomendo, ke tradukistoj povu resendi al la autoro tekston fuse redaktitan postulus psikologian restrukturadon, kiun atendi estus nerealisme. La plimulto el la rekomendoj, en ambau raportoj, povas resumigi en la vorton "limigo": limigi la nombron de lingvoj, la dokumentaron, la uzon de reviziado en la tradukservoj, ktp.Konklude la aùtoro atentigas, ke tiuj raportoj ne konsideras la problemon de lingva komunikado en internaciaj organizoj lau vasta, principa kaj longtempa perspektivo. Ili pretersilentas la politikajn kaj socipsikologiajn faktorojn, pro kiuj komunikado en la UN-sistemo organizigis tiel koste, komplike kaj neefike. Kial oni uzu tiun lingvon kaj ne tiun ci? Cu estas evitebla diskriminacio en la internacia lingva komunikado? Cu alia maniero solvi la komunikproblemon preferindus? Similaj demandoj tute ne estas tusitaj. Same, la Inspektistoj ne konsideras la eblecon foje entrepreni analizon de efikeco rilate al kosto, kompare kun alternativaj sistemoj aplikataj aliloke, kiujn estus facile studi. En la nuna situacio, la studon de tiuj alternativoj sajnas bloki tabuo.