- Home
- e-Journals
- Language Problems and Language Planning
- Previous Issues
- Volume 6, Issue, 1982
Language Problems and Language Planning - Volume 6, Issue 3, 1982
Volume 6, Issue 3, 1982
-
National Language Planning in Plural Societies: The Search for a Framework
Author(s): Andrew H. Apterpp.: 219–240 (22)More LessSOMMAIRELa planification linguistique nationale dans les sociétés mixtes: À la recherche d'un systèmeLe présent article propose le modèle du pluralisme élaboré par M. G. Smith comme système général d'analyse des problèmes de la planification linguistique nationale. Les avantages qu'offre ce modèle vis-à-vis les autres modèles dont nous faisons le compte-rendu analytique consistent dans sa spécification, premièrement, des bases nonlinguis-tiques de l'incorporation, telles que la race, la religion, l'ethnicité, ou le parti politique, facteurs que les divisions linguistiques peuvent, soit renforcer, soit couper en travers. Deuxièmement, le modèle Smith considère l'espèce d'Etat, soit unitaire, soit consocia-tionnel (colonné), qui répond au niveau politique aux problèmes de conflit linguistique. Ceux qui n'ont pas spécifié les bases institutionnelles des problèmes de planification linguistique ont maintenu une idée simpliste de l'intégration nationale ainsi que l'idée fausse, répandue parmi les sociolinguistes, qu'une langue nationale commune à ses usagers génère, de façon ou d'autre, une identité nationale commune.RESUMOLa nacia lingvoplanado en plurecaj socioj: La serĉado je kadroLa nuna artikolo proponas la plurecan modelon de M. G. Smith kiel ĝeneralan kadron de analizo de problemoj de la nacia lingvo-planado. La avantaĝoj de tiu modelo kompare al aliaj modeloj, kritike prikonsideritaj, estas, ke ĝi indikas, unue, la nelingvajn bazojn de la enkorpigo, ekz. la rason, la religion, la etnecon, aǔ la politikan partion. La lingvaj dividoj povas aǔ plifortikigi, au transtranci, tiujn lingvajn divi-dojn. Due, ĝi atentas la tipon de stato, ĉu unueca, ĉu kunsocia (enkolumnigita), kiu re-spondas je la politikfara nivelo al la problemoj de la lingva konflikto. Tiuj, kiuj ne klarigis tiujn instituciajn bazojn de la lingvo-planaj problemoj, retenis simplisman ideon pri la nacia integrigo samkiel la tre disvastiĝintan misideon ce la socilingvistoj, ke komuna nacia lingvo iel kreas komunan nacian identon.
-
Belgian Netherlandic and Canadian French: A Sociolinguistic Comparison
Author(s): Kas Deprezpp.: 241–270 (30)More LessSOMMAIRELe néerlandais belge et le français canadien: Une comparaison sociolinguistiqueCe n'est pas la première fois que Flamands et Québécois sont comparés les uns aux autres. Ceci s'explique par le fait que les deux peuples mènent depuis le siècle dernier une lutte linguistique dans leur propre pays; en plus, les conflits linguistiques belges et canadiens figurent parmi les plus tenaces du monde occidental.Par lutte linguistique nous entendons la lutte pour une existence linguistique sans complexes. C'est donc bien autre chose que ne pas se trouver dans l'obligation de parler l'autre langue. Ce qui compte c'est ce que les Flamands et Québécois substituent à l'autre langue. Les deux peuples se sentent-ils bien dans la "nouvelle" peau linguistique qui est "la leur," et dans quelle mesure? Il est, en effet, frappant qu'ils ne parlent pas le néerlandais et le français—leur "propre" langue de par la loi—comme le font les Néerlandais et les Français. Les Flamands et les Québécois sont immédiatement recon-naissables à leur usage de la langue standard. La question est alors de savoir comment il se fait qu'ils ne réalisent pas les modèles plus valorisés "comme il faut." Ne sont-ils pas capables de parler comme les Néerlandais (les Français)? Ou ne connaissent-ils pas suf-fisament le néerlandais (le français)? Ou ne veulent-ils pas parler comme les Néerlandais (les Français)? Tout cela joue un rôle.Les Flamands et les Québécois sont des locuteurs régionaux du néerlandais et du français, et l'on ne peut donc certainement pas s'attendre à ce qu'ils parlent comme les locuteurs du centre (Amsterdam-Rotterdam et Paris) puisqu'un locuteur régional de la langue standard ne peut pas parler exactement comme un locuteur de la langue standard du centre. Car pour celui qui ne vit et ne travaille pas dans le centre il est matériellement impossible de suivre de près l'évolution dans le centre. Par conséquent il y a toujours des différences entre la région et le centre, des différences qui peuvent être de nature qualitative ou quantitative (des fréquences). (Ceci ne vaut donc pas seulement pour les Flamands et les Québécois mais aussi pour les locuteurs régionaux de la langue standard aux Pays-Bas et en France.)Or, les Flamands et les Québécois ne peuvent être comparés aux locuteurs régionaux de la langue standard aux Pays-Bas et en France que jusqu'à un certain point. Car ce qui est parlé par la grande majorité des Flamands et des Québécois n'est pas considéré aux Pays-Bas et en France comme du néerlandais (du français) régional, mais comme du mauvais néerlandais—pas seulement par les locuteurs du centre, mais également par les locuteurs de la région. Le nombre d'interférences, d'hypercorrections, d'archaïsmes, d'éléments de l'écrit, de gallicismes (d'anglicismes) est trop élévé dans ce langage pour qu'on puisse encore parler de néerlandais (de français) régional. Ceci n'est pas une question de ne pas pouvoir, mais de ne pas connaître. Pour pouvoir comprendre ceci, il faut connaître l'histoire des deux communautés linguistiques, une histoire qui a été nettement malheureuse.Un premier point très important c'est l'isolement dans lequel la Flandre s'est retrouvée à la fin du 16ème siècle (le Québec au 18ème siècle) par rapport aux Pays-Bas (la France). En soi, cet isolement n'aurait pas encore dû signifier la catastrophe, même pas en ce qui concerne la langue. Le rétablissement progressif des possibilités politiques, économiques et culturelles aurait pu mener à la formation d'une propre langue standard. Mais pour cela il aurait fallu que les Flamands et les Québécois eussent pu occuper une position pleinement reconnue dans les nouvelles structures, une position qui eût laissé le champ libre à leur langue. Or dans les deux cas il n'en était rien. En Belgique, la langue du groupe dominant c'était le français, au Canada l'anglais, avec pour conséquence que la couche supérieure en Flandre et au Québec se mit à parler français et anglais—ce qui constitue le deuxième grand point du passé.Les dernières décennies ont vu beaucoup de changements, en premier lieu au niveau politique, mais aussi au niveau économique—ceci surtout en Flandre. Par rapport à la langue on s'est tout d'abord efforcé d'assurer les droits linguistiques des Flamands et des Québécois, mais puis les efforts se sont multipliés dans les deux pays pour améliorer la qualité de la langue standard. Ceci a certainement donné des résultats: le néerlandais des Flamands se trouve maintenant plus près de celui des Néerlandais qu'avant (le français des Québécois plus près de celui des Français).On pourrait en déduire qu'un jour les Flamands et les Québécois parleront tout à fait comme les Néerlandais et les Français. Je ne le crois pas. Ils ne parleront jamais comme les Néerlandais et les Français du centre, mais ils ne parleront non plus jamais comme les locuteurs régionaux aux Pays-Bas et en France. La raison en est qu'ils ne peuvent pas, et qu'ils ne veulent pas. Ils ne peuvent pas parce qu'ils vivent dans un autre pays, ils ne veulent pas parce qu'ils ne se sentent pas Néerlandais ou Français, ce qu'ils doivent faire entendre.Il me semble qu'à cet égard l'on ait déjà fait plus de chemin en Flandre qu'au Québec, surtout au niveau de la prononciation. Ceci s'explique par le fait que ce sont des choses qui occupent la Flandre depuis plus longtemps que le Québec, et aussi par le fait que la relation entre la Flandre et les Pays-Bas a toujours été moins unilatérale que celle entre la France et le Québec.RESUMOLa belga nederlanda kaj la kanada franca: Socilingvistika komparoOni jam ofte komparis flandrojn kaj kebekanojn unuj kun la aliaj. La kialo estas, ke ambaǔ popoloj jam delonge luktas lingvan lukton en sia lando; krome, la belga kaj la kanada lingvo-konfliktoj estas inter la plej akraj de la Okcidenta mondo.Lingva lukto estas lukto por la plenvalorigo de sia propra lingvo. Temas, do, tute ne nur pri tio, ke oni ne devas paroli la alian lingvon. La grava afero estas tio, kion flan-droj kaj kebekanoj uzas anstataǔ la alia lingvo. Kiel bone la du popoloj sentas sin en sia "nova," "propra" lingva haǔto? Ĉar estas evidente, ke ili ne parolas la nederlandan kaj la francan—do, laǔleĝe sian "propran" lingvon—same kiel la nederlandanoj kaj la francoj. Flandroj kaj kebekanoj estas tuj rekoneblaj surbaze se sia normlingva praktiko. La demando estas, kial ili ne realigas la pli alte estimatajn lingvomodelojn "kiel ili devus." Cu ili ne kapablas paroli kiel la nederlandanoj (respektive la francoj)? Au ĉu ili ne sufiĉe scipovas la nederlandan (francan)? Aǔ ĉu ili ne volas paroli, kiel la nederlandanoj (la francoj)? Cio-ci ludas rolon.Flandroj kaj kebekanoj estas regionaj parolantoj de la nederlanda kaj la franca. Do, ni certe ne povas atendi, ke ili parolu kiel parolantoj el la centro (la "Randurbo" de Nederlando, resp. Parizo), car regionaj parolantoj de la normlingvo ne povas precize paroli kiel normlingvanoj en la centro. Ciam estas diferencoj inter la regiono kaj la centro, diferencoj de kvalita au kvanta (ofteca) tipo. (Tio validas, do, ne nur pri flandroj kaj kebekanoj sed ankaǔ pri regionaj normlingvanoj en Nederlando kaj Francio.)Flandroj kaj kebekanoj estas tamen kompareblaj kun regionaj normlingvanoj en Nederlando kaj Francio nur gis certa punkto. Tio, kiun la granda plimulto de la flandroj kaj kebekanoj parolas, estas rekonata en Nederlando kaj en Francio ne kiel regiona nederlanda (resp. franca) sed kiel malbona nederlanda (franca)—ne nur laǔ la prijugo de parolantoj en la centro, sed same laû parolantoj el la regiono. La kvanto da inter-feroj, trokorektoj, arnaismoj, elementoj el la skriba lingvo, francismoj (resp. anglismoj) en tiu lingvouzo estas tro granda, ke oni ankoraǔ povu paroli pri regiona nederlanda (franca). Tio ne plu estas demando pri ne-povo, sed pri ne-kono. Se oni volas kompreni tion, oni devas koni la historion de ambaǔ lingvaj komunumoj, historio, kiu tutsimple estis malfelica.Unu unua tre grava punkto el la pasinteco estas la izoligo, en kiun Flandrio fine de la 16-a jarcento (Kebeko en la 18-a jc.) profondigis rilate al Nederlando (Francio). En si mem, tiu izoligo ne necese signifis katastrofon, ankaǔ ne pri la lingvo. Laǔstupa restarigo de la politikaj, ekonomiaj kaj kulturaj eblecoj estus povinta konduki al la for-migo de propra normlingvo. Sed, por tio, la flandroj kaj la kebekanoj estus devintaj okupi plenvaloran rangon ene de la novaj strukturoj, rangon, kiu kreus lokon por tia lingvo. Sed tio okazis nek en unu kazo, nek en la alia. En Belgio la lingvo de la super-reganta grupo estis la franca, en Kanado la angla. Rezulte—kaj jen ni atingis la duan tre gravan punkton el la pasinteco—ankaû la supera klaso en Flandrio kaj Kebeko ekparolis la francan (resp. anglan).En la pasintaj jardekoj multo sanĝiĝis, cefe politike, sed ankaǔ ekonomie—tio lasta certe rilate al Flandrio. Pri la lingvo, oni cefe klopodis sekurigi la lingvajn rajtojn de la flandroj kaj kebekanoj. Sed krom tio, ciam pli da homoj klopodis plibonigi la kvaliton de la norma lingvo. Iliaj agoj sendube liveris rezultojn: la nederlanda de la flandroj nun klare estas pli proksima al tiu de la nederlandanoj, ol antaǔe (la franca de la kebekanoj, al tiu de la francoj).El tio oni povus konkludi, ke la flandroj kaj kebekanoj iam tute parolos kiel la nederlandoj kaj francoj. Mi ne kredas tion. Ili neniam parolos kiel la nederlandanoj kaj francoj el la centro, sed ili ankaǔ neniam parolos kiel regionaj normlingvanoj el Nederlando kaj Francio. La kialo estas—ke ili ne povas, kaj ne volas. Ili ne povas, car ili logas en alia lando; ili ne volas, car ili ne sentas sin nederlandanoj (francoj)—fakto, kiun oni devus povi aǔdi, kiam ili parolas.Sajnas al mi, ke Flandrio, pri tiu punkto, jam pli antaǔas, ol Kebeko. Tio estas, ankoraǔfoje, rezulto de tio, ke oni jam okupas sin pli longe en Flandrio pri tiuj aferoj, ol en Kebeko; sed ankaǔ de tio, ke la rilato inter Flandrio kaj Nederlando ciam estis malpli unuflanka (unudirekta) ol tiu, inter Kebeko kaj Francio.
-
The Making of a Japanese Constitution — A Linguist's Perspective
Author(s): Kyoko Inouepp.: 271–285 (15)More LessSOMMAIREL'élaboration d'une constitution japonaise vue par un linguisteL'actuelle constitution du Japon fut promulguée le 3 mai 1947, pendant la période d'occupation du pays qui a suivi la seconde guerre mondiale. Les fondements de la démocratie, en particulier les droits de l'homme et le désarmament, spécifiquement stipulés dans cette constitution, ont profondément influencé les changements sociaux du Japon ainsi que la position du pays dans la politique mondiale au cours des trente-cinq dernières années.Le présent article décrit d'abord le processus d'élaboration de la constitution d'un point de vue linguistique. La période critique débuta en février 1946. C'est alors que la "Constitution MacArthur"—comme on l'appelle—fut esquissée en anglais par le personnel du quartier général de l'armée d'occupaton et soumise au gouvernement japonais pour approbation. Cette période se termina en octobre de la même année avec le vote à la quasi-unanimité de la version actuelle par le parlement japonais. Ces huit mois furent marqués par une intense négociation bilingue et biculturelle entre le personnel de l'armée d'occupation américaine et les fonctionnaires du gouvernement japonais, négociation sans précédent dans l'histoire du Japon, et peut-être même du monde.L'article soulève ensuite les problèmes linguistiques posés par le passage de l'anglais au japonais lors des plusieurs versions qui ont précédé le texte final, ce dernier devant être rédigé dans un japonais usuel à la portée de tout citoyen. A son tour, la langue employée dans le document suprême du pays a exercé une influence subtile, mais profonde, sur la langue du Japon contemporain.RESUMOLa kreado de japana konstitucio—Perspektivo de lingvistoLa nuna Konstitucio de Japanio estis anoncita la 3-an de majo, 1947, en la okupita Japanio de la epoko post la Dua Mondmilito. La fundamentoj de la demokratio, aparte de la homaj rajtoj kaj la malmarmado, klarvorte esprimitaj en tiu konstitucio, gisfunde influis kaj sociajn šanğiğojn de Japanio kaj la pozicion de la lando en la monda politiko dum la pasintaj tridek kvin jaroj.En la nuna referajo la aŭtorino unue rakontas, el la perspektivo de lingvisto, la pro-cedon de kreado de la konstitucio. La gravega tempo komenciğis en februaro 1946. Tiam la personaro de la Cefstabejo de la Okupacia Armeo skizis la "Konstitucion MacArthur" en la angla kaj transdonis gin por alpreno ce la japana registaro. La tempo finiğis en oktobro de la sama jaro. Tiam, la japana parlamento vocdone akceptis la nunan version de tiu dokumento, en la japana, preskaŭ unuanime. Temas pri ok-monata periodo de intensa dulingva kaj dukultura negocado inter la personaro de la Usona Okupacia Armeo kaj la oficialuloj de la japana registaro; negocado, kies paralelon ne eblas trovi en la historio de Japanio kaj eble ec de la mondo. La aûtorino poste pridiskutas la demandojn pri la lingvo, t.e., kiel la tradukado inter la angla kaj la japana, tra pluraj versioj, efikis ce la lingvajo de la fina teksto, verkita en kolokva japana lingvo, legebla de ciuj statanoj, kaj kiel tiu lingvajo, uzita en la plej supera leğa dokumento de la lando, siavice influis, subtile sed profunde, la lingvon de la nuntempa Japanio.
-
Le Néerlandais—Ancienne langue maternelle des Rhénans du Nord
Author(s): Josef Kempenpp.: 286–292 (7)More LessSUMMARYDutch—The Traditional Native Language of the Northern RhinelandThe Dutch-German linguistic border has been modified since the 19th century: (1) in East Friesland, (2) the region of Bentheim-Lingen, (3) the Lower Rhine territories of Cleves, Gueldre and Moers, and (4) between Maastricht and Aix-la-Chapelle. The article at hand only deals with the former Dutch-speaking areas of the northern Rhineland.In the course of the 19th century Prussia, a Rhenish power, too, since the acquisition of Cleves (1609), Gueldre (1713) and Moers (1702), had succeeded in gradually introducing High German into her Rhenish possessions after the end of the Napoleonic occupation. For several generations, however, Dutch and High German were used side by side in the schools, churches and by the authorities of these German border districts. Archives, personal and place-names, the regional almanacs as well as the Lower Fran-conian dialects still give convincing proof of the former linguistic situation in this area.RESUMOLa nederlanda—antaŭa gepatra lingvo de la nordaj rejnlandanojLa lingva limo inter la nederlanda kaj la germana šanğiğis depost la 19a jarcento: (1) en Orienta Frislando, (2) en la regiono Bentheim-Lingen; (3) en la teritorioj ce Malsupra Rejno: Klevo, Geldern kaj Moers, kaj (4) inter Maastricht kaj Akeno. La nuna artikolo traktas nur la antaŭe nederlandlingvajn zonojn de norda Rejnlando.En la daŭro de la 19a jarcento Prusio, kiu jam estis ankaŭ Rejnlanda potenco post la akiro de Klevo (1609), Geldern (1713) kaj Moers (1702), sukcesis laustupe enkonduki la altgermanan en siajn rejnlandajn posedajojn post la fino de la Napoleona okupacio. Tamen dum pluraj generacioj, la nederlanda kaj la altgermana estis utiligitaj flank-al-flanke en la lernejoj, la preğejoj kaj en la administrado de tiuj germanaj limzonoj. Arhivoj, personaj nomoj kaj loknomoj, la regionaj almanakoj kaj ankaŭ la malsuprafrankaj dialektoj ankoraŭ atestas en konvinka maniero al la antaùa lingva situacio de tiu regiono.
-
What Kind of Language is Esperanto?
Author(s): David L. Goldpp.: 340–342 (3)More LessKiuspeca lingvo estas Esperanto?Pluraj terminoj enklasigas lingvojn kiel Esperanton kaj Volapukon. Artefarita lingvo (artlingvo) estas ofte uzata aǔ komprenata en negativa senco. Krome, kiel indikas Wood, lingvo kiel Esperanto, post sia lancigo, ne estas pli "artefarita" aǔ malpi "natura" ol la tiel nomataj "naturaj" lingvoj.Planlingvo, planita lingvo estas multe pli bona termino, ol artefarita lingvo, sed la termino sugestas kontraston kun neplanita lingvo. En realo, la (ne)planiteco estas kon-tinuumo; ciu konscia novigo estas rezulto de planado. La angla estas pli planita ol la kica; la novhebrea pli ol la angla; Esperanto pli ol la novhebrea. Krome, ne cio en Esperanto estas planita.Internacia lingvo aludas funkcion, ne formon; la angla au franca ankaü estas inter-naciaj lingvoj; ankaǔ tie, temas pri kontinuumo. Mondlingvo kaj helplingvo samkiale ne taügas, ankaǔ ne la kunmetajo mondhelplingvo.Interlingvo estus bona termino, aparte car la studo de Esperanto ktp. nomigas inter-lingvistiko. Sed problemo estas, ke interlingvo estas uzata en la pedagogio por aludi kompromisan lekton, kiun lingvolernanto disvolvas ie en la kontinuumo inter sia L1 (unua lingvo) kaj Lc (la cellingvo). Mi sugestas uzi interlekto en tiu pedagogia senco, interlingvo en la interlingvistika.La solaj terminoj, kiuj sajne aludas nur la koncernajn lingvojn, estas nenacia lingvo kaj neetna lingvo. Mi kredas, ke ili estis unue kreitaj en Esperanto, kaj mi proponas ilian uzadon.
Volumes & issues
-
Volume 48 (2024)
-
Volume 47 (2023)
-
Volume 46 (2022)
-
Volume 45 (2021)
-
Volume 44 (2020)
-
Volume 43 (2019)
-
Volume 42 (2018)
-
Volume 41 (2017)
-
Volume 40 (2016)
-
Volume 39 (2015)
-
Volume 38 (2014)
-
Volume 37 (2013)
-
Volume 36 (2012)
-
Volume 35 (2011)
-
Volume 34 (2010)
-
Volume 33 (2009)
-
Volume 32 (2008)
-
Volume 31 (2007)
-
Volume 30 (2006)
-
Volume 29 (2005)
-
Volume 28 (2004)
-
Volume 27 (2003)
-
Volume 26 (2002)
-
Volume 25 (2001)
-
Volume 24 (2000)
-
Volume 23 (1999)
-
Volume 22 (1998)
-
Volume 21 (1997)
-
Volume 20 (1996)
-
Volume 19 (1995)
-
Volume 18 (1994)
-
Volume 17 (1993)
-
Volume 16 (1992)
-
Volume 15 (1991)
-
Volume 14 (1990)
-
Volume 13 (1989)
-
Volume 12 (1988)
-
Volume 11 (1987)
-
Volume 10 (1986)
-
Volume 9 (1985)
-
Volume 8 (1984)
-
Volume 7 (1983)
-
Volume 6 (1982)
-
Volume 5 (1981)
-
Volume 4 (1980)
-
Volume 3 (1979)
-
Volume 2 (1978)
-
Volume 1 (1977)
Most Read This Month
Article
content/journals/15699889
Journal
10
5
false
